در دهه اول سفرهای انسان به فضا، سفینه‌ها آنقدر کوچک بودند که سرنشینان آن‌ها طی سفرشان در بعضی موارد حتی نمی‌توانستند جابجا شوند. در سفینه‌های آپولو (Apollo) که در زمان خود، بزرگترین سفینه فضایی بشمار می‌رفت، فضانوردان تا حدودی می‌توانستند در داخل سفینه جای خود را تغییر دهند اما زمانی که قرار شد در دهه بعد ایستگاه‌های فضایی وارد عمل شوند، این سوال پیش آمد که با توجه به وضعیت بی‌وزنی، آیا لازم است برای ایستگاه، کف، سقف و دیوار تعیین شود.
در روسیه جلساتی با کارشناسان مختلف تشکیل شد تا در مورد این موضوع بحث شود. عده‌ای معتقد بودند در شرایط بی‌وزنی، تعیین کف یا سقف بی‌معنی است اما مخالفان می‌گفتند بالاخره باید نظمی در چیدمان دستگاه‌ها وجود داشته باشد و چه بهتر که در این چیدمان، بخش‌هایی به عنوان کف، دیوار و سقف تعریف و مشخص شود. در نهایت، روانشناسان نظر گروه دوم را تأیید کردند و گفتند داشتن این مشخصه‌ها در روحیه فضانوردان تأثیر مثبت می‌گذارد.
به دنبال تصویب این نظریه، چیدمان وسایل داخل ایستگاه براساس ملاک‌های زمینی انجام شد؛ یعنی بخشی از ایستگاه به عنوان کف انتخاب شد و بطور مثال میز غذاخوری را طوری در ایستگاه نصب کردند که پایه‌هایش در کف سالن قرار گرفت. برای آن که فضانوردان در زمان غذاخوردن در فضای داخل ایستگاه شناور نشوند، گیره‌های مخصوصی در اطراف میز غذاخوری نصب نمودند که فضانوردان در زمان خوردن غذا، پایشان را در داخل آن می‌گذاشتند تا ثابت بمانند. همچنین لامپ‌های روشنایی در سقف نصب گردید.
کمد وسایل و برخی دیگر از تجهیزات در دیوارهای ایستگاه نصب شد و تلاش کردند در کف ایستگاه چیزی دست و پاگیر نباشد.
البته فضانوردان برای جابجا شدن احتیاجی به قدم زدن در داخل ایستگاه ندارند و با فشار اندک انگشت به دیواره‌های ایستگاه، به طرف مقابل پرت شوند. اما روی هم رفته در آنجا مشکلی برای ایستایی افقی، عمودی و به بغل وجود ندارد و فضانوردان می‌توانند در حالی که با هم کار می‌کنند از نظر ایستادن در یک وضعیت قرار نداشته باشند.