سیروس برزو: الکساندر لاویکین یکی از دو فضانوردی بود که باید ایستگاه فضایی میر (Mir) را برای فعالیت‌های اساسی دیگر فضانوردان آماده می‌کرد. این مجتمع یک هسته اصلی با ۶ دریچه ورودی داشت و باید بعد از ورود لاویکین و همراهش، بخش دیگری پرتاب شده و در فضا به آن ملحق شود. او و یوری راماننکو با ناو سایوز تی.ام-۲ به این ایستگاه مداری سفر کردند. بعد از آماده‌سازی اولیه، قرار شد بخش آزمایشگاهی کوانت به فضا پرتاب شده و به میر متصل گردد. کوانت پرتاب شد و پس از چند روز ظاهرا توانست به میر متصل شود اما … بهتر است بقیه ماجرا را از زبان الکساندر لاویکین بخوانیم:
«بعد از اتصال آزمایشگاه كوانت ما متوجه شديم دستگاه‌هاي كنترل، اتصال كامل را نشان نمی‌دهند. مركز هدايت پرواز از ما خواست كه دليل كار را پيدا كنيم. آنچه ما می‌ديديم اتصال كامل بود اما حسگرها از نبود اين اتصال خبر می‌دادند. در نهايت من و راماننكو به اين نتيجه رسيديم كه بايد با انجام يك راهپيمايي فضايی، خود را به محل اتصال برسانيم و از نزديك، آن نقطه را بررسی كنيم. تا مشخص شود چرا وقتی دو ناو ظاهراً به طور کامل به هم متصل شده‌اند، دستگاه‌ها آن را ناقص می‌دانند. این راهپیمایی از قبل طراحی نشده بود. مركز هدايت پرواز با اين پيشنهاد موافقت كرد. من و راماننکو باید انجام یک راهپیمایی خود را به محل اتصال دو ناو رسانده و به بررسی وضعیت و رفع مشکل بپردازیم. به ما اعلام شد که باید ظرف ۲شبانه روز، خود را برای انجام این عملیات آماده کنیم. ما زودتر آماده شدیم و با نظارت کارشناسان مرکز هدایت پرواز، من و راماننکو پس از پوشيدن لباس مخصوص از ایستگاه فضایی خارج شديم و بعد از طی مسافت بين دريچه خروج تا انتهای ايستگاه فضايی خود را به محل اتصال رسانديم. ظاهراً همه چيز درست بود و دليلی براي عدم اتصال ديده نمی‌شد. وقتي با دقت بیشتری محل را بررسی كرديم، متوجه شديم چند نخ در قسمت الحاق ديده می‌شود. مطلب را به مركز هدايت پرواز گزارش داديم و توصيه كرديم كوانت را از ايستگاه فضايي جدا كنند و چند سانتی‌متر عقب ببرند تا محل به‌طور كامل بررسی شود. بعد از جدا شدن كوانت متوجه شديم تكه‌ای از پارچه روكش کوانت بین دو بخش اتصال قرارگرفته و مانع چفت شدن كامل قفل‌های اتصال می‌شود. چون فاصله بین دو دستگاه خیلی کم بود فکر نمی‌کردم بتوانم آن را بردارم . من در آن لحظه احساس خطر کردم نه برای خودم بلکه برای برنامه‌های پیش‌بینی شده پرواز. من نمی‌خواستم زحمات ما هدر رود و مجبور شویم بدون رسیدن به اهداف پیش‌بینی شده به زمین بازگردیم. دو ناو عظیم در آن زمان در ارتفاع سیصد کیلومتری از سطح زمین و سرعتی در حدود سی هزار کیلومتر در ساعت پرواز می‌کردند. من به داخل محل اتصال رفتم با زحمت زياد اين پارچه را تکه تکه جدا کردم. بعد از محل خارج شدم و زمین فرمان اتصال مجدد آزمايشگاه كوانت به ايستگاه فضايي را دادم. چند لحظه بعد به ما گفتند که این بار اتصال به خوبی انجام شده است. من و راماننکو به داخل مير بازگشتيم و ساعاتي بعد، بنا به تشخيص مركز هدايت پرواز اجازه يافتيم دريچه بين دو سفينه را باز كنيم و به داخل آزمایشگاه كوانت برويم. پس از یک عملیات خطرناک و پر هیجان ورود به کوانت برای ما خیلی لذت داشت.»