رابرت گیلروث (Robert Gilruth) مهندس و پیشگام هوافضایی آمریکا و نخستین مدیر مرکز پروازهای سرنشین‌دار ناسا (Manned Spacecraft Center) بود که بعدا به مرکز فضایی لیندون جانسن(Lyndon B. Johnson Space Center) تغییر نام داد.
او از ۱۹۳۷تا ۱۹۵۸برای کمیته مشورتی هوانوردی -ناکا-(National Advisory Committee for Aeronautics-NACA) و پس از آن تا زمان بازنشستگی در سال ۱۹۷۳ در جایگزینش یعنی سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا -ناسا-(National Aeronautics and Space Administration-NASA) کار کرد. وی با تحقیقات اولیه در زمینه پرواز با هواپیماهای جت و پروازهای مافوق صوت همراه بود و سپس به برنامه بزرگ فضایی آمریکا از جمله طرح‌های سرنشین‌دار مرکوری، جمینی و آپولو ختم شد.
گیلروث در ۸اکتبر ۱۹۳ در شهر ناشوو(Nashwauk) از ایالت مینه سوتا(Minnesota) آمریکا متولد شد و زمانی که ۹ساله بود به دالوث (Duluth) نقل مکان کرد. او در سال ۱۹۳۱ از دبیرستان مرکزی دالوث فارغ التحصیل شد. گیلروث از دوران نوجوانی به هوانوردی علاقمند شد و به ساخت هواپیما مدل پرداخت. او پس از خواندن مطالبی درباره آزمایشگاه هوانوردی لانگلی در ویرجینیا به دنبال کار حرفه‌ای در این زمینه افتاد. گیلروث در سال ۱۹۳۵ مدرک کارشناسی مهندسی هواپیما و در سال ۱۹۳۶ مدرک کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه مینه‌سوتا دریافت کرد و از ژانویه سال ۱۹۳۷، در آزمایشگاه هوانوردی لانگلی استخدام شد، جایی که او تحقیقات عمیق و حرفه‌ای خود برای سامانه‌های هوانوردی را آغاز کرد.
تحقیقات او منجر به تنظیم و انتشار گزارش موسوم به آر۷۵۵ کمیته مشورتی هوانوردی آمریکا در سال ۱۹۴۱ شد که در آن ویژگی مورد نیاز برای پرواز رضایتبخش یک هواپیما، شامل مجموعه‌ای از الزامات برای بکارگیری یک هواپیما تعریف شده بود. تا آن زمان هیچ مجموعه دستورالعملی برای خلبانان و طراحان هواپیما وجود نداشت.
گیلروث همچنین پیشگام ضبط اطلاعات از ابزارها طی پروازهای آزمایشی بود که تجربه خلبان را بالا می‌برد. او این کار را به عنوان روش عملیاتی به یک استاندارد در امر پرواز تبدیل کرد.
زمانی که گیلروث به عنوان دستیار مدیر بخش تحقیقاتی هواپیماهای بدون خلبان بر روی موشک‌های مافوق صوت در کمیته مشورتی هوانوردی فعالیت داشت با دیگر اعضای گروهش هدف پرتاب ماهواره‌ها به فضا را دنبال می‌کردند اما مدیران او علاقه‌ای نشان نمی‌دادند حتی پیشنهاد آنها را رد کردند. اما پس از آنکه شوروی موفق به پرتاب اسپوتنیک-1 نخستین ماهواره جهان شد این نگاه به سرعت تغییر یافت بطوری که مسئولان آمریکایی دستور دادند سازمانی نیرومند برای دنبال کردن فعالیت‌های فضایی بوجود آید و گیلروث در تبدیل “کمیته مشورتی هوانوردی” به “سازمان ملی هوانوردی و فضایی” نقش پر رنگی داشت.
بعد از ایجاد ناسا، گیلروث به سرپرستی گروهی انتخاب شد که هدفش قرار دادن انسان در فضا قبل از شوروی بود. گرچه روس‌ها توانستند گاگارین را قبل از آمریکایی‌ها به فضا بفرستند اما تلاش‌های گیلروث در شکل‌گیری و کار ناو کیهانی مرکوری برای فرستادن فضانوردان آمریکایی قابل تحسین بود.
هنگامی که جان کندی رئیس جمهور وقت آمریکا اعلام کرد که این کشور تا قبل از پایان دهه ۱۹۶۱ یک انسان را به ماه خواهد فرستاد، گیلروث ناراحت شد چون به خوبی دشواری‌های راه را می‌دانست و مطمئن نبود طی این چند سال, بتوان به چنین هدفی دست یافت و آن را جامه عمل پوشاند.
او در آن زمان در فکر اجرای برنامه جیمنی بود که بتواند برای ناسا تجربه و اطلاعات بیشتری در مورد فعالیت در فضا کسب کند. اما به هر حال او و گروهش چاره‌ای جز تلاش بیشتر برای رسیدن به آن هدف نداشتند. به زودی برنامه آپولو از روی کاغذ وارد مرحله عملیاتی شد و مسئولان گیلروث را به عنوان رئیس مرکز سفینه‌های سرنشین‌دار انتخاب کردند چون واقعا کس دیگری نمی‌توانست کار در این زمینه را همانند او پیش ببرد. وی تا زمان بازنشستگی در سال ۱۹۷۲ به عنوان مدیر کارشناسی ارشد کار می‌کرد و مجموعا ۲۵پرواز فضایی سرنشین‌دار از مرکوری- ردستون۳ تا آپولو-۱۵ را مدیریت کرد.
گیلروث در سن ۸۶ سالگی درشارلوتویل(Charlottesville) در ایالت ویرجینیا فوت کرد. براساس زندگی و شخصیت او در سال ۲۰۱۶ فیلمی با عنوان نقش‌های پنهان (Hidden Figures) با بازی کوین کاستنر ساخته شد.