دانشمندان از شناسایی سیگنال‌های رادیویی غیرعادی ساطع‌شده از دنباله‌دار ۱۲پی/پونز-بروکس در هنگام نزدیک شدن آن به خورشید، شگفت‌زده شدند و اعلام کردند که این داده‌ها می‌تواند سرنخ‌های تازه‌ای از منشا آب در زمین ارائه کند.
گروهی از ستاره‌شناسان در رصدخانه اخترشناسی شانگهای (Shanghai Astronomical Observatory) وابسته به آکادمی علوم چین (Chinese Academy of Sciences)، این سیگنال‌ها را با استفاده از تلسکوپ رادیویی تیانما (Tianma Radio Telescope) جمع‌آوری کرده‌اند. این مشاهدات در جریان عبور اخیر این دنباله‌دار از نزدیکی خورشید در سال ۲۰۲۴ انجام شده است.
دنباله‌دار ۱۲پی/پونز-بروکس (12P/Pons-Brooks) از نوع هالی به شمار می‌رود؛ به این معنا که جرمی یخی با دوره مداری بین ۲۰ تا ۲۰۰ سال است. پیش از عبور سال ۲۰۲۴، آخرین نزدیک شدن آن به خورشید در سال ۱۹۵۴ ثبت شده بود. هر بار که این دنباله‌دار به خورشید نزدیک می‌شود، چندین فوران نوری و رادیویی از آن مشاهده می‌شود.
در داده‌های رادیویی به‌دست‌آمده از تلسکوپ تیانما، پژوهشگران افزایش قابل‌توجهی را در طیف هیدروکسیل (OH) ــ رادیکال آزادی متشکل از یک اتم هیدروژن و یک اتم اکسیژن ــ شناسایی کردند. این ترکیب در اثر تجزیه بخارآب توسط تابش خورشید پدید می‌آید.
اعضای این تیم با شبیه‌سازی چگونگی برخورد نور خورشید با سطح دنباله‌دار، مدل‌سازی دقیقی از نرخ تولید آب در هنگام فوران انجام دادند. نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهد این دنباله‌دار از بسیاری از دنباله‌دارهای نوع هالی فعال‌تر است.
بررسی ترکیبات گازی خارج‌شده از دنباله‌دارها، دیدگاه‌های مهمی درباره شرایط آغازین منظومه شمسی در حدود ۴.۶میلیارد سال پیش فراهم می‌کند و می‌تواند به فهم نحوه شکل‌گیری شرایط لازم برای پیدایش حیات روی زمین کمک کند.
در زمان نزدیک شدن دنباله‌دار ۱۲پی/پونز-بروکس به خورشید در سال ۲۰۲۴، این جرم آسمانی به‌شدت درخشان شد. دانشمندان با استفاده از تلسکوپ رادیویی تیانما (Tianma Radio Telescope) به بررسی امواج رادیویی در باندهای ال (L) و کا (K) پرداختند و دریافتند که این دنباله‌دار در فاصله‌ای برابر با یک واحد نجومی (AU) ــ معادل میانگین فاصله زمین تا خورشید ــ بیش از پنج تُن بخارآب آزاد کرده است. این مقدار، بسیار بیش‌تر از میزان بخارآب آزادشده از دنباله‌دارهای کوتاه‌دوره و بلنددوره دیگر است.
همچنین در این بررسی، مولکول‌های آمونیاک (NH₃) نیز شناسایی شد. این نخستین‌بار است که چنین ترکیب آلی در یک دنباله‌دار از نوع هالی دیده می‌شود.
پژوهشگران در مقاله خود می‌نویسد: «کشف احتمالی آمونیاک در جریان یک فوران، نشان می‌دهد که میان مخزن ترکیبات فرّار زیرسطحی و سازوکار فوران، ارتباطی احتمالی وجود دارد. این یافته‌ها می‌تواند به درک بهتر ترکیب و رفتار دنباله‌دارهای نوع هالی کمک کند.»
چند ماه پیش از این پژوهش، گروهی به سرپرستی مارتین کوردینر (Martin Cordiner)، از مرکز پروازهای فضایی گادرد ناسا (NASA Goddard Space Flight Center)، در مطالعه‌ای مستقل دریافته بود که ترکیب ایزوتوپی آب موجود در دنباله‌دار ۱۲پی/پونز-بروکس تقریبا مشابه ترکیب ایزوتوپی آب زمین است.
کوردینر در این باره می‌گوید: «نتایج تازه ما نشان می‌دهد برخی از دنباله‌دارهای نوع هالی، آبی با امضای ایزوتوپی مشابه آب زمین دارند و این امر از فرضیه مشارکت دنباله‌دارها در قابل‌زیست شدن زمین پشتیبانی می‌کند.»