ایده ناو فضاپیمابر، الهام‌گرفته از کشتی‌های هواپیمابر است، اما در مقیاسی بسیار فراتر. این سکوی مداری قرار است به‌عنوان پایگاهی در فضا عمل کند که ماهواره‌ها از آن مستقیما به مدارهای بالاتر فرستاده می‌شوند؛ بدون نیاز به پرتاب‌های پرهزینه با ماهواره‌برها از زمین. به این ترتیب، ایالات متحده می‌تواند حضور خود در فضا را پایدارتر و چابک‌تر کند و در صورت بروز بحران، توان واکنش سریع‌تری در استقرار ماهواره‌ها داشته باشد.
هزینه اولیه اجرای این طرح حدود شصت میلیون دلار برآورد شده است که در مقایسه با هزینه‌های پرتاب‌های زمینی، می‌تواند راهی مقرون‌به‌صرفه و انقلابی در صنعت فضا باشد.
طراحی و فناوری‌های نوین
یکی از ویژگی‌های برجسته این پروژه، طراحی ماژول بدون فشار است. در این بخش، قطعات و تجهیزات ماهواره‌ای در محیطی طبیعی فضای بیرونی قرار می‌گیرند و نیازی به ایجاد فضای بسته و دارای فشار، مانند آنچه در ایستگاه فضایی بین‌المللی وجود دارد، نیست. این روش باعث کاهش وزن و ساده‌تر شدن ساختار ناو می‌شود و همچنین مقاومت سامانه‌ها را در برابر شرایط سخت فضا افزایش می‌دهد.
در کنار آن، بخش دیگری با نام ماژول تحت فشار نیز طراحی خواهد شد تا محل استقرار خدمه و سامانه‌های کنترل باشد. ترکیب این دو بخش، امکان اجرای هم‌زمان مأموریت‌های انسانی و خودکار را فراهم می‌کند.
برتری راهبردی در مدار زمین
ناو مداری قرار است توانایی استقرار و جابه‌جایی ماهواره‌ها را در مداری پنهان‌تر و با حداقل ردیابی فراهم کند. چنین قابلیتی، در دورانی که تهدیدات سایبری و جنگ الکترونیک در فضا رو به افزایش است، اهمیت بسیاری دارد. از سوی دیگر، این فناوری می‌تواند به بازسازی یا تعمیر ماهواره‌های آسیب‌دیده نیز کمک کند؛ قابلیتی که تاکنون فقط در حد نظریه مطرح بوده است.
گذشته ایده و چشم‌انداز آینده
طرح ناو فضاپیمابر مداری ایده‌ای تازه نیست. دهه‌ها پیش، ناسا و حتی شوروی نیز مفاهیمی مشابه مانند «پایگاه پرتاب مداری» را بررسی کرده بودند، اما محدودیت‌های فنی و هزینه‌های سنگین مانع اجرای آن شدند. اکنون با پیشرفت فناوری ساخت سازه‌های سبک و سامانه‌های پیشران مدرن، اجرای این ایده بیش از هر زمان دیگری ممکن شده است.
در صورت موفقیت، ناو فضاپیمابر مداری می‌تواند به مرکزی چندمنظوره در مدار زمین تبدیل شود؛ جایی برای استقرار سریع ماهواره‌ها، نگهداری تجهیزات و حتی انجام پژوهش‌های علمی. چنین پروژه‌ای نه‌تنها بعد نظامی دارد، بلکه می‌تواند کاربردهای غیرنظامی گسترده‌ای مانند تقویت ارتباطات جهانی، رصد زمین و توسعه فناوری‌های فضایی را نیز به همراه داشته باشد.
