سکونتگاه فضانوردان آرتمیس برای زندگی در مدار ماه آماده می‌شود
پروژه «گیت‌وی» ناسا گامی بزرگ به جلو برداشت؛ ماژول هالو، سکونتگاه آینده فضانوردان آرتمیس، برای تجهیز نهایی و آزمایش‌های گسترده تاییدیه به مرکز نورثروپ گرومن آمریکا رسید. با نصب سامانه‌های پشتیبانی حیات، کنترل فرماندهی و تنظیم دما، هالو در حال آماده‌سازی برای ایفای نقش به عنوان پیوندی حیاتی در اکتشافات قمری است.
ماژول هالو (HALO) به عنوان فضای زندگی و کار برای فضانوردان ماموریت آرتمیس (Artemis) عمل خواهد کرد و از پژوهش‌های علمی در مدار ماه پشتیبانی می‌کند. این ماژول به سامانه‌های حیاتی از جمله فرماندهی و کنترل، مدیریت داده، ذخیره‌سازی انرژی، توزیع برق و تنظیم حرارت مجهز خواهد شد.
آماده‌سازی ماژول هالو
هالو که در شرکت تالس آلنیا اسپیس (Thales Alenia Space) ایتالیا مونتاژ شده بود، در ۱آوریل وارد آریزونا آمریکا شد. در حالی که ماژول HALO در آریزونا قرار دارد، مهندسان و تکنسین‌های آن خطوط انتقال سوخت برای جابه‌جایی مایعات و خطوط الکتریکی برای انتقال نیرو و داده را نصب خواهند کرد. همچنین رادیاتورهایی برای سامانه کنترل حرارتی به ماژول متصل می‌شود.
علاوه بر این قفسه‌هایی برای جای‌گیری تجهیزات پشتیبانی حیات، دستگاه‌های تامین نیرو، رایانه‌های پروازی و سامانه‌های الکترونیک هوانوردی نصب خواهد شد. چندین مکانیزم نیز برای امکان اتصال فضاپیمای اوریون (Orion)، فرودگرهای قمری و سایر فضاپیماهای بازدیدکننده بر روی ماژول سوار می‌شود.
روی ماژول HALO، «سامانه پیوند قمری (Lunar Link system)» که توسط آژانس فضایی اروپا (ESA) تامین شده است، نصب خواهد شد. این سامانه ارتباط بین سامانه‌های سرنشین‌دار و رباتیک روی ماه و مرکز کنترل ماموریت در زمین را برقرار می‌کند. پس از نصب این سامانه‌ها، اجزا به عنوان یک فضاپیمای یکپارچه آزمایش خواهند شد و تحت آزمون‌های خلا حرارتی، صوتی، ارتعاشی و شوک قرار می‌گیرند تا اطمینان حاصل شود که فضاپیما برای عملکرد در شرایط سخت فضای عمیق آماده است.
همزمان با تجهیز ماژول HALO در شرکت آمریکایی نورثروپ گرومن (Northrop Grumman)، «بخش قدرت و پیشرانش (Power and Propulsion Element)» که یک سامانه قدرتمند پیشرانش خورشیدی الکتریکی بوده در شرکت آمریکایی ماکسار اسپیس سیستمز (Maxar Space Systems) در حال مونتاژ است. پیشرانش خورشیدی الکتریکی با استفاده از انرژی جمع‌آوری‌شده توسط پنل‌های خورشیدی و تبدیل آن به برق، یون‌های زنون تولید کرده و آن‌ها را با سرعتی بیش از ۵۰ هزار مایل در ساعت شتاب می‌دهد تا نیروی رانشی لازم برای حرکت فضاپیما ایجاد شود.
استوانه مرکزی این بخش که شبیه یک بشکه بزرگ است، در حال اتصال به مخازن پیشرانش است و قفسه‌های الکترونیک هوانوردی نیز در حال نصب هستند. نخستین موتور رانشگر از سه موتور ۱۲ کیلوواتی به ناسا تحویل داده شده است تا پیش از ارسال به ماکسار و یکپارچه‌سازی با بخش قدرت و پیشرانش در اواخر ۲۰۲۵، تحت آزمایش‌های پذیرش قرار گیرد.
