در قلب کهکشان ما، سیاه‌چاله‌ای نهفته است که جرمی ۴ میلیون برابر جرم خورشید دارد. البته دیگر کهکشان‌ها هم سیاهچاله در مرکز خود دارند، اما جدیدترین کشفیات در این رابطه نشان می‌دهد که شاید سیاره‌ها هم بتوانند به دور این سیاه‌چاله‌ها بچرخند و توسط آن‌ها بلعیده نشوند.
عموماً تصور می‌شود که سیارات تنها از دیسک‌های پیش‌سیاره‌ای غنی از گاز و غباری تشکیل خواهند شد که تنها در ستاره‌ها یافت می‌شود. اما اخیراً رصدخانه ملی نجوم ژاپن (NAOJ) گفته است که سیارات می‌توانند از ابرهای غبار و گاز دونات‌شکل نیز به وجود بیایند. سیاره‌هایی با این شکل که نامشان تروس (Torus) است، معمولا به دور سیاهچاله می‌چرخند. دیسک‌ها یا قرص‌های پیش‌سیاره‌ای (Protoplanetary Disk) توده‌هایی از گرد و غبار و گاز هستند و گونه‌ای قرص پیرا-ستاره‌ای (Circumstellar Disc) به شمار می‌روند که اغلب حول ستارگان جوان می‌چرخند.
پروفسور ایشیرو کوکوبو (Eiichro Kokubo) در رابطه با سیاره‌های تروس می‌گوید: «هر سیاره تروس می‌تواند به اندازه صد‌ها هزار برابر جرم یک پیش‌سیاره، ذرات و گاز داشته باشد. دیسک گرد و غبار دور یک سیاهچاله آن‌قدر چگال است که تشعشات شدید ناحیه مرکزی، بلوکه شده و باعث تشکیل نواحی کم حرارات می‌شود.»
محققین در این رابطه می‌گویند که اگر دما به اندازه کافی افت کند، این گرد و غبار ممکن است با یکدیگر ادغام شده و پیش‌سیاره‌ها را به وجود آورند. در نواحی کم‌دمای پیش‌سیاره‌های دیسکی، ذرات گرد و غبار که پوشش یخی دارند، به‌هم می‌چسبند و ذرات درشت‌تری را تولید می‌کنند.
محققین نشان می‌دهند که نواحی کم‌دما باعث تولید ذرات کوچک یخی می‌شوند که در نهایت به‌اندازه سیاره زمین رشد خواهند کرد. براساس محاسبات محققین، ممکن است ده‌ها هزار سیاره با جرمی ۱۰ برابر نسبت به جرم زمین در فاصله ۱۰ سال نوری سیاهچاله تشکیل شود. به گفته یکی از محققین، در اطراف سیاه‌چاله‌ها، منظومه‌هایی وجود دارند که دارای مقیاس غیر قابل باوری هستند.
ابن کشف، دانش ما نسبت به تشکیل سیاره‌ها را به چالش می‌کشد. پروفسور کئیچی وادا (Keiichi Wada) می‌گوید: «طی شرایط خاص، سیاره‌ها می‌توانند در وخیم‌ترین حالت نیز به وجود بیایند؛ مانند این سیاره‌ها که در نزدیکی یک سیاهچاله به وجود آمده‌اند.»