کهکشان راه‌شیری بزرگتر از آنچه هست که تصور می‌شد

کهکشان راه شیری کهکشانی زیبا متشکل از ستاره‌های کهنسال و دیگر اجرام است اما چه مدت طول می‌کشد تا از این کهکشان عبور کنیم؟
راه شیری که در دسته کهکشان‌های مارپیچ قرار می‌گیرد، دارای یک بخش مرکزی متشکل از ستاره‌های کهنسال است و سایر ستارگان آن از جمله خورشید ما، در قسمت دیسک کهکشان استقرار یافته‌اند که از چندین بازوی مارپیچ تشکیل شده است. حالا تحقیقات جدید نشان می‌دهد که بزرگی این دیسک، فراتر از تصورات پیشین ماست؛ به طوری که ۲۰۰ هزار سال زمان می‌برد تا یک فضاپیما با سرعت نور، طول کهکشان راه شیری را بپیماید.
محققان با آنالیز فراوانی فلزات و عناصر سنگین در ستاره‌ها که به فلزیگی یا متالیسیتی موسوم است، نتایجی را به دست آوردند. هنگامی که این دانشمندان توجه خود را به ورای مرزهای از پیش تصور شده‌ کهکشان راه شیری متمرکز کردند، ستاره‌هایی را یافتند که جدا از ترکیبات ساختاری و فلزیگی، شباهت بسیاری با ستارگان دیسکی کهکشان ما دارند.
کارلوس آلنده، یکی از نویسندگان این مقاله و محقق انستیتو اخترفیزیک جزایر قناری، معتقد بود که این موضوع می‌تواند بیانگر فراخ‌تر بودن مرزهای راه شیری نسبت به آنچه باشد که پیش از این پنداشته می‌شد.
براساس مطالعات جدید، فاصله قطری دیسک کهکشان راه شیری ۲۰۰ هزار سال نوری تخمین زده شده و این در حالی است که پیش‎تر از ارقام ۱۰۰ هزار یا ۱۶۰ هزار سال نوری سخن به میان آمده بود. بزرگی این اعداد و ارقام هنگامی بیشتر به چشم خواهد آمد که بدانیم یک سال نوری، در واقع مسافت پیموده شده توسط نور در یک سال است که چیزی حدود ۱۰ تریلیون کیلومتر می‌شود.
اما برای درک بهتر موقعیت این ستاره‌های دیسکی تازه کشف شده، باید گفت که فاصله آنها تا مرکز کهکشان راه‌ شیری، سه برابر بیشتر از فاصله خورشید ما تا مرکز کهکشان است. البته اعضای این تیم تحقیقاتی معتقدند که احتمال شناسایی ستاره‌های دیسکی تا فاصله‌ی چهار برابر دورتر نیز وجود دارد. این یافته‌ها به کمک داده‌های جمع‌آوری شده از دو تلسکوپ طیف‌نگار لاموست (LAMOST) و اپوجی (APOGEE) حاصل شد که رصد ستارگان را بر اساس تفکیک نور آنها به رنگ‌های مختلف انجام می‌دهند. محققان از طریق تجزیه و تحلیل این الگوهای رنگی ترسیم شده، قادرند از عناصر تشکیل دهنده‌ ستارگان، اطلاع حاصل کنند.