ساعت های آفتابی از موقعیت قرار گرفتن سایه، برای اندازه‌گیری چرخش زمین و مشخص کردن زمان در روز، استفاده می‌کند.
این ساعت آفتابی که در رصدخانه تلسکوپ رادیویی آرایه بسیار بزرگ قرار دارد، هم یادآورد تاریخ اخترشناسی رادیویی است و هم پیشگام این زمنیه، یعنی رونالد بریسول را به یاد ما می‌آورد.
در ساخت این ساعت آفتابی، از قطعات آرایه تلسکوپ رادیویی نقشه بردار خورشیدی که بریسول در نزدیکی محوطه دانشگاه استنفورد ساخت، استفاده شده است.
آرایه های بریسول برای اوّلین فرود بر روی ماه، مورد استفاده قرار گرفت.
ستون‌های این ساعت آفتابی، به وسیله دانشمندانی که از آنجا بازدید می‌کنند و اخترشناسان رادیویی امضا شده است؛ دو نفر آنها هم برندگان جایزه نوبل بودند.
بیشتر ساعت های آفتابی به این شکل عمل می‌کنند که سایه به وجود آمده به وسیله شاخص مرکزی، بر روی نشانگرهایی که زمان خورشیدی در طول روز را نشان می‌دهد، هدایت می‌شود، همراه با انقلابین و اعتدالین.
اما نشانگرهای ساعت آفتابی رادیویی، مطابق با زمان نجومی (روز نجومی) محلی قرار می‌گیرند. این نشانگرها، موقعیت سایه های رادیویی نامرئی سه منبع رادیویی درخشان در آسمان زمین را نشان می‌دهند.
این سه منبع رادیویی عبارتند از: باقی‌مانده ابرنواختر ذات الکرسی آ، کهکشان فعال سیگنوس آ (دجاجه آ) و کهکشان فعال قنطورس آ.
زمان نجومی (روز نجومی) در واقع مربوط به حرکت ستارگان می‌شود؛ در این حالت، گردش زمین و اندازه گیری حرکت وضعی آن، با استفاده از ستاره‌ها و کهکشان‌های دور، انجام می‌شود. چرخش گفته شده در این تصویر با نوردهی طولانی، مشخص است.
در بالای ساعت آفتابی رادیویی بریسول، رد ستاره‌های متحدالمرکز را می‌بینیم که دور تا دور قطب شمال سماوی، قرار گرفته‌اند.