مهندسان ناسا پیشرانه‌های اصلی وویجر ۱ را پس از ۲۱ سال احیا کردند
تلاش برای عیب‌یابی از راه دور برای غلبه بر مشکلات فنی کاوشگر وویجر ۱
فضاپیمای وویجر ۱ در ۵سپتامبر۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد و از آن زمان تاکنون در حال حرکت است؛ این فضاپیما پس از اتمام ماموریت اصلی خود برای مشاهده غول‌های گازی، از هر فضاپیمای دیگری دورتر رفته است. بسیاری از ابزارهای حیاتی وویجر ۱ دیگر کار نمی‌کنند، برخی به دلیل عدم نیاز (مانند دوربین) و برخی به دلیل خرابی.
موتورهای رانش نقش حیاتی در حفظ جهت‌گیری آنتن فضاپیما به سمت زمین دارند. موتورهای اصلی کنترل وضعیت فضایی در حال بازسازی هستند؛ زیرا موتورهای پشتیبان فعال فعلی احتمال دارد به دلیل تجمع رسوب در لوله‌ها در پاییز امسال از کار بیفتند. در گذشته، برای جلوگیری از این تجمع، تیم ماموریت هر از گاهی تمام پیشرانه‌ها را روشن می‌کرد، اما در سال ۲۰۰۴، پیشرانه‌های اصلی کنترل موقعیت با مشکل مواجه شدند: دو گرمکن داخلی کوچک قدرت خود را از دست دادند. در آن زمان، این مشکل حل‌نشدنی تلقی شد.
کریم بدرالدین، مدیر ماموریت وویجر در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JPL)، می‌گوید: «در آن زمان، تیم ماموریت با این موضوع که پیشرانه‌های اصلی چرخشی ازکار افتاده‌اند، کنار آمده بود؛ زیرا یک مجموعه پشتیبان کاملا خوب در اختیار داشتند و احتمالا پیش‌بینی نمی‌کردند که وویجرها ۲۰ سال دیگر هم دوام بیاورند.»
ناسا برای به‌روزرسانی آنتن ۷۰ متری ایستگاه فضایی ژرف ۴۳ (Deep Space Station 43) استرالیا که بخشی از شبکه فضایی عمیق (DSN) ناسا است، از ۴مه۲۰۲۵ تا فوریه۲۰۲۶ ارتباطات با فضاپیماها را قطع می‌کند. این قطع ارتباط به‌منظور اطمینان از آمادگی برای افزایش تقاضا برای شبکه رادیویی فضایی بزرگ‌تر و حساس‌تر انجام می‌شود. ناسا در حال افزودن آنتن‌های جدید است تا تعداد کل آنتن‌ها به ۱۵ برسد. این آنتن، قدرتمندترین ایستگاه در این شبکه و تنها آنتنی است که می‌تواند با وویجرها که اکنون در فضای میان‌ستاره‌ای به‌سر می‌برند، ارتباط برقرار کند.
به دنبال قطع ارتباط پیش‌رو، تیم ماموریت وویجر، تلاش کردند تا بار دیگر مشکل پیشرانه اصلی را بررسی کند. آنها حدس زدند که شاید نقص در یک مدار باعث شده باشد که یک سوئیچ (کلید) در سامانه تغییر وضعیت دهد و اگر بتوانند با یک فرمان، این سوئیچ را بازنویسی کنند، امکان دارد رانشگرها دوباره شروع به کار کنند.
انجام عملیات فعال‌سازی پیشرانه حتی روی زمین نیز دشوار است، چه رسد به جایی که بیش از ۲۳ ساعت طول می‌کشد تا سیگنال به آن برسد؛ بااین‌حال، تیم وویجر مانور را اجرا و تلاش کرد تا دوباره گرمکن‌ها را فعال کند و موفق شد. پیشرانه‌های اصلی دوباره شروع به کار کردند.
تاد باربر، مدیر سامانه پیشرانش ماموریت در JPL، می‌گوید: «این پیشرانه‌ها مرده تلقی می‌شدند و این نتیجه‌ای منطقی بود، اما یکی از مهندسان ما به این نتیجه رسید که شاید علت دیگری در کار باشد که بتوان رفعش کرد. این بار نیز یک معجزه دیگر برای وویجر رقم خورد.»
دستاورد اخیر، نبوغ و توانایی مهندسان ناسا در حل مسئله را نشان می‌دهد؛ کسانی که پس از نزدیک به پنج دهه، همچنان دوقلوهای وویجر را فعال نگه داشته‌اند؛ این کاوشگرهای افسانه‌ای با وجود چالش‌های فنی و سن بالا، همچنان از ورای منظومه شمسی داده‌های ارزشمندی ارسال می‌کنند. ماموریت جاری آنها فرصتی بی‌نظیر برای تعمیق درک بشر از فضای میان‌ستاره‌ای فراهم کرده که تاکنون هیچ فضاپیمای دیگری قادر به ارائه آن نبوده است.