محققان به تازگی بزرگترین ساختار شناخته شده در جهان را شناسایی کرده‌اند که «کویپو» نامیده می‌شود. این ساختار با ابعادی تقریبا ۱.۳ میلیارد سال نوری و جرمی معادل ۲۰۰ کوریلیون خورشید، ۱۳ هزار برابر بزرگتر از طول کهکشان راه شیری است که می‌تواند به عنوان طولانی‌ترین ساختار شناخته شده در کیهان تلقی شود و رکوردهای قبلی مانند ابرخوشه لانیاکیا را پشت سر بگذارد.
ویژگی‌های ساختاری کویپو
کویپو (Quipu) یک شبکه پیچیده متشکل از خوشه‌های کهکشانی و ابرخوشه‌ها می‌باشد که نام آن از سامانه باستانی اینکان (Incan) برای ثبت اعداد با استفاده از طناب‌های گره‌دار الهام گرفته شده است؛ این ساختار متشکل از یک رشته مرکزی و رشته‌های چندشاخه‌ای، حتی بدون نیاز به روش‌های شناسایی خاص در نقشه آسمان به سادگی قابل مشاهده است. این کشف بخشی از تلاش‌های مستمر برای نقشه‌برداری از توزیع ماده در کیهان در طول موج‌های مختلف نور محسوب می‌شود.
طبق مطالعات، ساختارهای کیهانی دور به پدیده‌ای به نام انتقال به سرخ (Redshift) منتقل شده‌اند؛ در حالی که اجرام با انتقال سرخ تا ۰.۳ به خوبی نقشه‌برداری می‌شوند. این تحقیق بر روی اجرامی که دارای انتقال به سرخ بین ۰.۳ تا ۰.۶ هستند، متمرکز شده و به مطالعه اجرام دورتر پرداخته است.
علاوه بر کویپو، تیم پژوهش چهار ساختار عظیم دیگر را نیز شناسایی کرده، مانند ابرخوشه شپلی (Shapley) که قبلا بزرگترین ساختار شناخته‌شده بود، اکنون با وجود کویپو و سه ابرخوشه دیگر شامل مار-تاج شمالی (Serpens-Corona Borealis)، هرکول (Hercules) و اسکالپتر-پگاسوس (Sculptor-Pegasus) دیگر در صدر قرار ندارد.
این ساختارها در فاصله‌ای بین ۴۲۵ تا ۸۱۵ میلیون سال نوری از زمین واقع شده‌اند و تحقیقات قبلی نشان می‌دهد که امکان دارد ساختارهای بزرگتری در فواصل دورتر وجود داشته باشد. در حال حاضر، دیوار بزرگ هرکول-مار-تاج شمالی با غلظت بالا از ماده در فاصله ۱۰ میلیارد سال نوری از زمین، عنوان بزرگترین ساختار شناخته‌شده را دارد، هرچند وجود آن همچنان مورد بحث است.
محققان همچنین دریافتند این ابرساختارها تاثیرات قابل توجهی بر تابش پس‌زمینه مایکروویو کیهانی (CMB) دارند که بازمانده‌ای از مه‌بانگ است؛ این پدیده به طور گسترده در فضا پخش شده و ساختارها می‌توانند در اندازه‌گیری‌های انبساط کیهانی معروف به ثابت هابل (Hubble constant) تاثیر بگذارند؛ همچنین، کشش گرانشی این ساختارها می‌تواند منجر به همگرایی گرانشی، خمیدگی نور و اعوجاج تصاویر از آسمان دوردست شود.
این مطالعه نشان می‌دهد تحقیقات آینده می‌تواند بررسی کند که چگونه این ساختارهای مقیاس بزرگ بر تکامل کهکشان‌ها تاثیر می‌گذارند؛ اگرچه این ساختارها موقتی هستند و انبساط کیهان به تدریج خوشه‌ها را از هم جدا می‌کند، اما اندازه بسیار بزرگ آنها را قابل توجه می‌کند.
محققان اظهار دارند: «در تکامل کیهانی آینده، این ابرساختارها به واحدهای چندگانه در حال فروپاشی تقسیم خواهند شد؛ بنابراین، آنها پیکربندی‌هایی گذرا هستند، اما در حال حاضر موجودات فیزیکی خاص و با ویژگی‌های مشخص و محیط‌های کیهانی خاص هستند که شایسته توجه ویژه هستند.»
این پنج ابرساختار در مجموع ۴۵ درصد از خوشه‌های کهکشانی، ۳۰ درصد از کهکشان‌ها و ۲۵ درصد از ماده جهان قابل مشاهده را شامل می‌شوند که ۱۳ درصد از حجم کل جهان را تشکیل می‌دهند.