زنده ماندن یک باکتری پس از ۳ سال مقاومت در فضا

یافته‌های این پژوهش به نظریه پانسپرمیا (Panspermia) که فرض می‌کند حیات در سراسر جهان وجود دارد و توسط غبار فضایی، شهاب‌سنگ‌ها، سیارک‌ها و دنباله‌دارها منتشر می‌شود و حیات در زمین توسط شهاب‌سنگ‌ها یا دنباله‌دارهای حامل آن منتقل شده، توجه تازه‌ای جلب کرده است.

باکتری داینوکوکوس رادیودورانس (Deinococcus Radiodurans) به دلیل توانایی منحصر‌به‌فردش در ترمیم DNA آسیب‌دیده ناشی از تابش‌های شدید، به عنوان مدلی برای مطالعه بقای میکروبی در طول سفرهای بین سیاره ای پیشنهاد شده است.

ساختار سلولی باکتری که از مولکول‌های حیاتی در برابر آسیب‌های اکسیداتیو محافظت می‌کند، به آن اجازه می‌دهد در محیط‌های خشن زنده بماند. مقامات این  پروژه می‌گویند: «این انعطاف‌پذیری می‌تواند نشان دهنده توانایی حیات برای سفر در فضا باشد.» با این حال، برخی محققان معتقدند که این باکتری منشا زمینی دارد و صرفا سازگاری بالایی با شرایط فضا پیدا کرده است. تحلیل‌های بیشتر برای تعیین دقیق منشا آن در حال انجام است.

باکتری داینوکوکوس رادیودورانس در برابر تابش‌های کیهانی، اشعه ماوراء بنفش، خشک شدن، اکسیدان های قوی و مواد شیمیایی بسیار مقاوم است که این ویژگی توسط ناسا برای کاربردهای بالقوه در فناوری‌های فضایی، از جمله توسعه محافظ‌های زیستی برای محافظت از فضانوردان در ماموریت‌های طولانی‌مدت، مانند سفر به مریخ بررسی می‌شود.

دانشمندان پیشنهاد کرده‌اند که با بهره‌گیری از مهندسی ژنتیک، می‌توان موادی مقاوم در برابر تشعشع بر پایه این میکروب تولید کرد؛ این پژوهش همچنین اطلاعاتی درباره امکان وجود حیات میکروبی در سیاره‌های دیگر، از جمله مریخ یا قمر‌های یخی منظومه شمسی، ارائه می‌دهد. نتایج این مطالعه می‌تواند در طراحی راهبردی جست‌وجوی حیات فرازمینی و حفاظت از انسان در فضا موثر باشد.