ناتو برای مقابله با قطع کابلهای زیردریایی به سراغ ماهوارهها میرود
با توجه به افزایش اختلالات کابلهای زیر دریا در چند سال گذشته، ناتو در حال توسعه سامانهای با هدف جلوگیری از قطعی کابلهای اینترنت و شناسایی خسارتها میباشد؛ هدف این پروژه شناسایی سریع آسیب به کابلهای زیرآبی و تغییر مسیر خودکار دادهها به ماهوارهها است تا ترافیک اینترنت جهانی محافظت شود.
پروژه HEIST ناتو
این پروژه که با نام HEIST شناخته میشود، مخفف عبارت «معماری ترکیبی فضا-زیردریایی برای تضمین امنیت اطلاعات مخابرات» (Hybrid Space-Submarine Architecture Ensuring Infosec of Telecommunications) میباشد.
این پروژه در واکنش به حادثه فوریه۲۰۲۴ آغاز شد که در آن کشتی باری روبیمار توسط موشکهای حوثی مورد حمله قرار گرفت، لنگرش را در اعماق دریای سرخ کشیده و سه کابل فیبر نوری را قطع کرد؛ این کابلها حدود یک چهارم کل ترافیک اینترنت بین اروپا و آسیا را حمل میکردند و این اتفاق باعث تغییر مسیر دادهها و آشکار شدن شکنندگی زیرساختهای اینترنت جهانی شد.
حادثه روبیمار غیرعمدی بود، اما مقامات غربی شواهدی از خرابکاری عمدی در کابلهای زیر دریا توسط کشورهایی مانند روسیه و چین دارند. ناتو پیش از این از برنامههایی برای جلوگیری از وقوع چنین حوادثی در آینده با استفاده از پهپادهای زیر دریایی خبر داده بود.
این پروژه دو هدف اصلی دارد: تشخیص سریع آسیب به کابلها و مکانیابی دقیق قطعیها و افزایش ظرفیت برای مسیریابی مجدد دادهها از طریق کانالهای جایگزین، از جمله ماهوارهها. تمرکز اصلی بر روی ارسال دادههای با اولویت بالا به سمت ماهوارهها و کاهش وابستگی به کابلهای آسیبپذیر در بستر دریا خواهد بود.
ارزش تراکنشهایی که از طریق کابلهای زیر دریا منتقل میشود بیش از ۱۰ تریلیون دلار میباشد و این امر نشاندهنده اهمیت زیرساختهای حیاتی جامعه است. هنریک جانسون (Henrik Johnson)، معاون موسسه فناوری بلکینگ (اختصارا BTH) در سوئد و هماهنگکننده آزمایش بستر HEIST تاکید میکند: «این شبکه کابلها برای انتقال دادهها نقش به سزایی دارند، اما نگرانیهایی درباره آسیبپذیری آنها نیز وجود دارد.»
ماهواره مخفی ناتو آماده آزمایش است
این پروژه، سال ۲۰۲۵ در BTH آزمایش خواهد شد و محققانی از کشورهای مختلف، از جمله آمریکا، سوئد، ایسلند و سوئیس برای توسعه سامانههای تشخیص سریعتر شکستگی که قادر به شناسایی آسیب با دقت یک متر هستند، همکاری خواهند کرد.
محققان همچنین روشهای جایگزین مبتنی بر ماهواره با استفاده از لیزری اپتیکی (نوری) با پهنای باند بالاتر را بررسی خواهند کرد که میتوانند دادههای بسیار بیشتری نسبت به سامانههای ماهوارهای مبتنی بر رادیو فعلی منتقل کنند.
این کابلها به ضخامت یک شلنگ باغ بر روی بستر دریا قرار دارند و در مقابل عوامل طبیعی و ساختههای بشر آسیبپذیرند. هر چیزی که بر روی کف اقیانوس کشیده شود، مانند موجودات دریایی، لنگرهای رها شده یا زیردریاییها میتواند به راحتی به کابلهای ارتباطی آسیب برساند.
بیش از ۹۵ درصد ترافیک دادههای جهانی از طریق کابلهای نوری زیر دریا منتقل میشود و سالانه حدود ۱۰۰ قطع کابل اتفاق میافتد؛ با توجه به این که حدود ۶۰۰ کابل زیر دریا در سطح جهانی وجود دارد، بدین ترتیب تقریبا ۱۶ درصد از ارتباطات جهانی هر ساله قطع میشود.
ماهوارهها به دلیل محدودیتهای باند و سرعت خود نمیتوانند به اندازه کابلهای زیر دریایی کارایی داشته باشند؛ در حالی که خطوط فیبر نوری گوگل میتوانند به سرعتهای تا ۳۴۰ ترابیت بر ثانیه دست یابند، فرکانسهای مورد استفاده در بیشتر ماهوارهها (۱۲-۱۸ گیگاهرتز) تنها توانایی پشتیبانی از حدود ۵ گیگابیت بر ثانیه را دارند.
این مقدار تنها حدود ۰.۰۰۱۵ درصد از حداکثر خروجی اتصال فیبر نوری گوگل است؛ همچنین، بررسیها نشان دادهاند که سرویسهای پرسرعت ارائه شده توسط ماهوارهها نمیتوانند به طور کامل نیاز به کابلهای زیر دریایی را از بین ببرند.