منطقهای بزرگ از فضا که هیچ چیز در آن وجود ندارد
یکی از نقاط اعجابآمیز، منطقهای کروی در فضا به نام حفره بوتس است که به غیر از تعداد بسیار کمی کهکشان هیچ چیز دیگری در آن وجود ندارد و به عنوان بزرگترین خلا در فضا شناخته میشود.
در سال ۱۹۸۱ یک اخترشناس به نام رابرت کرشنر (Robert Kirshner) در حین بررسی تغییرات انتقال سرخ (Redshift) که برای اندازهگیری فاصله کهکشانها طراحی شده بود، ناگهان به نقطهای عجیب از فضا برخورد کرد؛ در این منطقه هیچ اثری از کهکشانها یا ستارهها دیده نمیشد و به عنوان یکی از بزرگترین نواحی کمچگالی، حدود ۲ درصد از کل کیهان قابل مشاهده را شکل داده است.
انتقال به سرخ نشان میدهد که طول موج تابشهای اجرام دور در مسیر خود و به علت انبساط کیهان چقدر کش آمدهاند؛ هرچه این مقدار بزرگتر باشد، فاصله و سن جرم بیشتر بوده است.
ویژگیهای استثنایی حفره بوتس
این خلا به ابعاد تقریبی ۳۳۰ میلیون سال نوری گسترش یافته و در فاصله ۷۰۰ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد و به خاطر کمبود ماده، ظاهری سیاه و تاریک دارد؛ برای مقایسه، عرض کهکشان راه شیری حدودا ۱۰۰ هزار سال نوری تخمین زده میشود.
طبق مشاهدات نجومشناسان، تنها ۶۰ کهکشان در این منطقه کشف شد؛ در حالی که، در حالت عادی منطقهای با ابعاد حفره بوتس (Boötes Void) باید میزبان حدود ۲ هزار کهکشان باشد. اگر کهکشان راه شیری در مرکز این حفره عجیب قرار داشت، تا پایان دهه ۱۹۶۰ نمیتوانستیم متوجه شویم که در جهان کهکشان دیگری هم وجود دارد.
دانشمندان هنوز به درک قطعی از این منطقه نرسیدهاند، اما احتمال میدهند که از ترکیب مناطق خالی دیگر بهوجود آمده باشد؛ این فرآیند مشابه به این است که چند حباب صابون به هم بپیوندند و یک حباب بزرگتر تشکیل دهند؛ با این حال، علت نزدیکی نواحی خلا کیهانی و شکلگیری چنین منطقهای هنوز مشخص نیست.
برای درک عظمت حفره بوتس، تصور کنید انسان توانسته به صورت اتفاقی به یک کرمچاله (Wormhole) برخورد کند؛ این بدان معناست ما در واقع وارد یک نوع بینهایت شدهایم که میتواند منجر به استیصال فضایی شود؛ زیرا ناگهان به نقطهای فوقالعاده دور از فضا منتقل خواهیم شد که باید فاصله ۱۶۵ میلیون سال نوری را برای خارج شدن از آن طی کنیم.
کرمچالهها به عنوان راههای میانبر در فضای زمان عمل میکنند و دو منطقه جداگانه درون یک جهان را به هم متصل کرده یا حتی دو جهان مختلف را به یکدیگر پیوند میدهند؛ آنها میتوانند به عنوان ماشینهای زمان عمل کنند و به شما اجازه میدهند که به نقطهای دیگر یا حتی به زمانهای مختلف سفر کنید.
از آنجایی که بشر توانایی سفر با سرعت نور را ندارد، سرعت یکی از معروفترین فضاپیماهای انسان یعنی وویجر ۱ (Voyager 1) را معیار قرار میدهیم؛ این فضاپیما با سرعت ۶۱۲۰۰ کیلومتر بر ساعت حرکت میکند؛ با این احتساب، سفر به دوردستها امکان دارد میلیاردها یا حتی تریلیونها سال طول بکشد، آن هم در صورتی که تاکنون از عمر جهان حدود ۱۳.۸ میلیارد سال گذشته است.
در واقع اگر انسان روزی وارد حفره بوتس شود، این احتمال وجود دارد که تا پایان جهان هستی نتواند هیچ راه خروجی پیدا کند!
در پایان ناگفته نماند که اگر در اینترنت نام حفره بوتس را جستجو کنید احتمالا با تصاویری از یک منطقه تاریک مواجه خواهید شد که شبیه یک لوبیا است؛ این منطقه سحابی بارنارد ۶۸ (Barnard Nebula 68) نام دارد و نباید آن را با بوتس اشتباه گرفت.