کاهش تعداد ماهوارههای لازم برای پوشش اینترنت ماهوارهای در روش جدید محققان
در روشی جدید، آنتنهای ماهوارهای در مدار پایین میتوانند همزمان سیگنالهای چند کاربر را مدیریت کنند و دسترسی میلیونها نفر در سراسر جهان به ارتباطات پرسرعت را ممکن کنند؛ آرایههای آنتن این ماهوارهها به دلیل محدودیتهای فناوری با مشکلاتی روبهرو بود و هر لحظه فقط میتوانست یک کاربر را مدیریت کنند، اما اکنون روش جدید میتواند این مشکل را برطرف کند.
نسبت یک به یک آرایه آنتن و کاربر به این معنی است که شرکتهای فناوری باید یا منظومه ماهوارهای بزرگی از ماهوارههای متعدد ایجاد کنند یا ماهوارههای منفرد بزرگ با آرایههای زیاد به فضا بفرستند تا پوشش گستردهای داشته باشند؛ هر دو گزینه گران و از نظر فنی پیچیدهاند و میتوانند مدارهای فضایی شلوغ به وجود بیاورند.
اسپیسایکس، راه اول را انتخاب کرد و شبکه اینترنت فضایی استارلینک (Starlink) را با بیش از ۶۰۰۰ ماهواره در مدار پایینی زمین به وجود آورد که بیش از نیمی از این منظومه ماهوارهای، طی چند سال گذشته پرتاب شدهاند؛ اسپیسایکس همچنین قصد دارد در سالهای آینده دهها هزار ماهواره دیگر را در مدار قرار دهد.
اکنون در روشی که محققان دانشگاه پرینستون (Princeton University) آمریکا و دانشگاه یانگ مینگ چیائو تونگ (Yang Ming Chiao Tung University) در تایوان ابداع کردهاند، آنتنهای ماهوارهای در مدار پایین میتوانند همزمان سیگنالهای چند کاربر را مدیریت کنند و سختافزار موردنیاز را نیز به شدت کاهش دهند.
روش جدید برای کاهش تعداد ماهوارههای فضایی اینترنت
در حالی که آرایههای آنتن روی پلتفرمها و دکلهای زمینی در هر پرتو امواج رادیویی میتوانند سیگنالهای زیادی را مدیریت کنند، ماهوارههای مدار پایینی فقط میتوانند یک سیگنال را مدیریت کنند. سرعت حدود ۳۲ هزار کیلومتر بر ساعت این ماهوارهها و تغییر مداوم موقعیت آنها تقریبا کنترل سیگنالهای متعدد را غیرممکن میکند؛ به همین دلیل آرایه آنتن آنها تککاربره است.
محققان با توسعه سامانهای، راهی برای غلبه بر محدودیت تککاربره بودن ایجاد کردهاند تا بدون نیاز به سختافزار اضافی انتقالها را از یک آرایه آنتن به چندین پرتو تقسیم کند؛ محققان این روش را به تابش دو پرتوی متمایز از یک چراغ قوه بدون چندین لامپ اضافه تشبیه میکنند که این ویژگی به معنای کاهش شدید هزینه و مصرف انرژی است.
شبکهای با آنتنهای کمتر میتواند به معنای ماهوارههای کمتر یا کوچکتر باشد. به گفته محققان، یک شبکه ماهوارهای معمولی در مدار پایینی زمین ممکن است به ۷۰ تا ۸۰ ماهواره نیاز داشته باشد تا بتواند آمریکا را پوشش دهد، اما با این روش تعداد ماهوارهها میتواند به ۱۶ عدد کاهش یابد؛ همچنین این تکنیک جدید را میتوان در ماهوارههایی که قبلا ساخته شدهاند، به کار برد.