دانشمندان بالاخره به این سوال پاسخ دادند: فضا چقدر تاریک است؟
کاوشگر نیوهورایزنز برای اولین بار موفق به اندازه‌گیری دقیق مقدار نور مرئی پراکنده شده از تمامی کهکشان‌های قابل مشاهده در سرتاسر فضا شده است؛ شدت این نور که «پس‌زمینه نوری کیهانی» نامیده می‌شود، آن‌قدر کم است که اندازه‌گیری آن از زمین ممکن نیست؛ پیش از این، اندازه‌گیری‌های قبلی نشان داده بودند ممکن است نوری اضافی و توضیح‌ناپذیر در فضای دوردست وجود داشته باشد، اما مشاهدات جدید این فرضیه را رد می‌کنند.
مارک پستمن (Marc Postman) از موسسه علمی تلسکوپ فضایی (STScI) در مریلند می‌گوید: «هر بار سعی می‌کنید آن را از زمین یا نزدیک به زمین اندازه‌گیری کنید، با عدم قطعیت زیادی روبه‌رو می‌شوید و نمی‌توانید کاری بکنید.» از نظر پستمن، این کار به رصد ستاره‌های کم‌نور کهکشان راه شیری از خیابان شلوغی در نیویورک شباهت دارد. در واقع با وجود آلودگی نوری بسیاری که در زمین وجود دارد، مشاهده ستاره‌ها ممکن نیست.
نیوهورایزنز (New Horizons) به اندازه کافی از مرکز منظومه شمسی دور شده است تا تحت تاثیر خورشید و نور پراکنده شده از سیاره‌ها و اجرام قرار نگیرد؛ این کاوشگر پس از سال ۲۰۱۵ و بازدید از پلوتو به دور شدن از زمین ادامه داد و اکنون حدود ۸.۷ میلیارد کیلومتر از ما فاصله دارد و با این که در محدوده منظومه شمسی قرار دارد، اما از نورهای درخشان موجود در آن بسیار دور است.
اندازه‌گیری پس‌زمینه نوری کیهانی
نیوهورایزنز توانسته ۲۴ تصویر از مناطق تاریک فضا تهیه کند؛ این تصاویر در شرایطی که دوربین کاوشگر در سایه بدنه آن و به دور از خورشید و صفحه کهکشان راه شیری قرار داشت، گرفته شده است.
سپس پستمن و همکارانش میزان نوری را که ناشی از ستارگان و گرد و غبار در کهکشان بود، محاسبه و از میزان نور در این تصاویر کم کردند تا کل نور پس‌زمینه را به دست آورند؛ نتیجه درخشندگی بسیار کم‌نوری بود.
پستمن می‌گوید: «شدت نوری که ما در فضا اندازه‌گیری کرده‌ایم آن قدر کم است و به شبی بدون ماه در کابینی متروکه شباهت دارد که وقتی همسایه یخچال‌اش را ۱.۶ کیلومتر دورتر باز می‌کند، نورش روی دیوار کابین شما مشاهده می‌شود. این ۱۰۰ برابر تاریک‌تر از تاریک‌ترین آسمانی است که می‌توانید از زمین ببینید.»
شدت این پس‌زمینه بسیار کم است، اما این نور از تمامی کهکشان‌های قابل مشاهده در کیهان می‌آید. پستمن در ادامه می‌گوید: «این بخش مهمی از درک ما از جهان است.»
ماموریت نیوهورایزنز
کاوشگر نیوهورایزنز ناسا سال ۲۰۰۶ برای بررسی سیاره پلوتو و کمربند کویپر (Kuiper belt) به فضا پرتاب شد. این کاوشگر بین‌ستاره‌ای سال ۲۰۱۵ از کنار پلوتو عبور کرد، سپس از کمربند کویپر گذشت و موفق شد تصاویر بی‌نظیری از سطح یخی و پیچیده پلوتو و همچنین اطلاعات ارزشمندی درباره کمربند کویپر و اجرام ناشناخته آن تهیه کند؛ این ماموریت همچنان فعال است و نقاط دوردست منظومه شمسی را بررسی می‌کند.