اکتشافات نجومی مشخص کرده که سیاره‌هایی با چند قمر و برخی دیگر بدون قمر وجود دارند؛ کما اینکه سیاره زمین فقط یک قمر دارد؛ بنابراین علت اختلاف در تعداد قمرها چیست؟ نظریه فعلی علت اختلاف تعداد قمرها در سیاره‌ها را توضیح می‌دهد.
علت ایجاد قمرها
قمرها اجرامی در فضا هستند که به دور اجسام بزرگتر می‌چرخند و برای اینکه ماه به دور یک سیاره بچرخد باید به اندازه کافی به آن نزدیک باشد تا سیاره بتواند نیروی کافی برای نگه داشتن آن در مدارش اعمال کند؛ مثل منظومه شمسی که تحت سلطه یک نیروی گرانشی بزرگ قرار دارد و تمام سیاره‌ها را در مدار خود نگه می‌دارد؛ به گونه‌ای که خورشید به عنوان حجیم‌ترین جسم در منظومه شمسی، اثر گرانشی بزرگتری بر روی سایر اجسام مانند سیاره‌ها دارد.
مشتری (Jupiter)، زحل (Saturn)، اورانوس (Uranus) و نپتون (Neptune) نیروی گرانشی بیشتری دارند؛ زیرا آن‌ها بسیار بزرگتر از زمین، مریخ، عطارد (Mercury) و زهره (Venus) هستند و از خورشید دورترند. کشش گرانشی سیاره‌ها می‌تواند قمر‌های طبیعی بیشتری را به عنوان قمر در مدار خود جذب کند و نگه دارد؛ به عنوان مثال، مشتری دارای ۹۵ قمر است و زحل دارای ۱۴۶ قمر است.
در تئوری دیگر، برخی از قمرها همزمان با منظومه شمسی تشکیل شده‌اند؛ برای مثال در منظومه شمسی یک قرص گازی بزرگ به دور خورشید می‌چرخد و این گاز پس از متراکم شدن، سیاره‌ها و قمر‌هایی را تشکیل می‌دهد که به دور آن می‌چرخند؛ سپس سیاره‌ها و قمرها همه در یک جهت می‌چرخند.
مریخ (Mars) نیز دو قمر به نام‌های فوبوس (Phobos) و دیموس (Deimos) دارد و ممکن است از سیارک‌هایی که از نزدیکی مریخ عبور کرده‌اند و توسط این سیاره جذب شده یا همزمان با منظومه شمسی تشکیل شده باشند.