ماه دارای منابع سودمندی است که می‌تواند برای تامین، تعمیر و سوخت‌رسانی به فضاپیماها در مدار ماه استفاده شود؛ طبق نظریه جرارد اونیل، از دانشگاه پرینستون آمریکا، مواد استخراج شده از قمر زمین را می‌توان با استفاده از تفنگ پیچه‌ای یا کویل‌گان که یک شتاب‌دهنده پرتابه برای شتاب دادن به اجرام غیرمغناطیسی است، به مدار فرستاد؛ اونیل به همراه همکاران و گروهی از دانشجویان دانشگاه MIT آمریکا نخستین نمونه این وسیله را هم ساختند.
پرتابگر الکترومغناطیسی
منابع مهم و مفید ماه از جمله سیلیکون، تیتانیوم، آلومینیوم و آهن است؛ در عین حال، احتمال استخراج آب نیز بسیار جدی به نظر می‌رسد که برای مصارف سوخت و دیگر خدمات صنعت فضایی در مقایسه با تحویل این منابع از زمین، به‌صرفه‌تر خواهد بود.
پرتاب الکترومغناطیسی مواد از سطح ماه می‌تواند از پرتاب‌های ماهواره‌ای رایج که به سوخت‌های شیمیایی ارسالی از زمین وابسته‌اند، به طور قابل‌توجهی کارآمدتر باشد؛ در عین حال بدون شک، نخستین مرحله از چرخه توسعه اکوسیستم ماه به تامین ماشین‌آلات، سازه‌ها و سامانه‌های پشتیبانی از زمین متکی خواهد بود.
رابرت پیترکین (Robert Peterkin)، از سازمان سامانه‌های الکترومغناطیسی جنرال اتمیکس (General Atomics Electromagnetic Systems) در آمریکا می‌گوید: «پرتابگر الکترومغناطیسی مدرن برای این کار بهترین انتخاب است؛ زیرا می‌تواند با وجود انرژی خورشیدی فراوان به عنوان منبع اصلی از سوخت ماهواره‌ای شیمیایی ارسالی زمین بی‌نیاز باشد.»
او می‌گوید: «دولت آمریکا باید توسعه سامانه‌های موجود پرتابگر الکترومغناطیسی هواپیما را که در حال حاضر روی ناو هواپیمابر جرالد فورد (USS Gerald R. Ford) نیروی دریایی آمریکا کار می‌کند، پشتیبانی مالی کند.»
این سامانه ساخته جنرال اتمیکس «سامانه پرتاب الکترومغناطیسی هواپیما» نام دارد و می‌توان با توسعه آن، به طرح پرتابگر الکترومغناطیسی از ماه دست یافت. یک اکوسیستم پایدار و مستقل در ماه، برای استخراج، پردازش و پرتاب آن‌ها به فضای ماه به چنین سامانه‌‌ای نیاز دارد و این مهم است که از حالا چنین طرح‌هایی به لحاظ عملی بررسی شوند.