سیروس برزو: آنچه مسلم است زندگی ده‌ها وشاید صدها نفر در مدار زمین جهت تحقیقات و تولیدات فضایی در سفینه‌های چند متری میسر نخواهد بود و به سفینه‌های بزرگ ابعاد نیاز است. این گونه سفینه‌ها باید به صورت قطعات جداگانه به فضا پرتاب شوند زیرا هیچ ماهواره‌بری نمی‌تواند چنین ناوهای عظیمی را به مدار ببرد. پس از استقرار این سفینه‌ها در مدار آن‌ها به صورت خودکار یا با هدایت زمین به هم نزدیک و متصل می‌شوند. اتصال چند قطعه به یکدیگر مجتمع بزرگی را به وجود می‌آورد که می‌تواند گروهی از کیهان‌نوردان را در خود جای دهد.
این تجربه طی سالیان گذشته و بعد از پرتاب ایستگاه‌های فضایی سالیوت (Salyut) و میر (Mir) و بالاخره ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) بار ها و بارها انجام شد و اینک ایستگاه فضایی بین المللی با مساحتی در حد یک زمین فوتبال, آخرین و بالاترین فناوری در این زمینه بشمار می‌رود.