بابک فردوسی، مهندس ایرانی آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا است که اخیرا به عنوان مشاور علمی و بازیگر، نقش کوتاهی را در مینی‌سریال علمی-تخیلی «مسئله سه جسم» ایفا کرده است.
وقتی صحبت از ساخت فضاپیمای رباتیک و حل مشکلات پیچیده هوافضا به میان می‌آید، او یک شخص محبوب برای مردم است که به جستجوی حیات فرازمینی در همه مکان‌های احتمالی کمک می‌کند.
فردوسی در حال حاضر به عنوان فرمانده حفاظت از خطا در ماموریت رصد زمین نیسار (NISAR) حضور دارد که یک پروژه مشترک بین ناسا و سازمان پژوهش‌های فضایی هند (ISRO) است و همچنین، به عنوان برنامه‌ریز ماموریت اروپا کلیپر (Europa Clipper) در آزمایشگاه پیش‌رانش جت (JPL) ناسا فعالیت می‌کند.
مسئولیت‌های پیشین فردوسی شامل مدیریت پرواز در ماموریت کنجکاوی (Curiosity) تحت نظر آزمایشگاه علوم مریخ (Mars Science Laboratory) و برنامه‌ریزی علمی ماموریت کاسینی-هویگنس (Cassini-Huygens) به منظومه زحل بود.
فردوسی که به دلیل مدل موی خود به مرد موهاوک ناسا (NASA Mohawk Guy) مشهور است، یک بخش جدایی‌ناپذیر از گروه ورود، نزول و فرود (EDL) مریخ‌نورد کنجکاوی برای آزمایشگاه پیش‌رانش جت بود. او در طول پخش زنده تلویزیونی فرود روی سیاره سرخ (Red Planet landing) به شهرت رسید.
فردوسی اخیرا در قسمت هشتم و آخر مینی‌سریال علمی-تخیلی مسئله سه جسم (3Body Problem) نتفلیکس ظاهر شد. طی یک سکانس که در آن یک کاوشگر آزمایشی برای مقابله با ناوگان مهاجم پرتاب شد، فردوسی با آرامش یک مدیر ماموریت خیالی را به تصویر کشید که در حال ارسال فراخوان‌های معمول ردیابی بود.
مصاحبه با این دانشمند محبوب
- چگونه به مینی‌سریال مسئله سه جسم وارد شدید؟ آیا با رمان‌های سه‌گانه لیو سیشین (Liu Cixin) که سریال از آن اقتباس شده بود، آشنا بودید؟
-
مینی‌سریال علمی-تخیلی مسئله سه جسم فردوسی: دنیل برت وایس (Daniel Brett Weiss) یکی از سازندگان این مینی‌سریال، دوستی بود که طی ملاقاتی در دوره همه‌گیری کووید-۱۹ با هم صحبت کردیم و او گفت که روی مسئله سه جسم کار می‌کند. وایس پرسید که رمان آن را خوانده‌ام و آیا از آن لذت برده‌ام یا خیر.
یکی دیگر از دوستانم، کتاب‌ها را به من داد و من کاملا مجذوب آن شدم. وایس ۶ ماه یا یک سال بعد به من گفت که می‌خواهد من را به عنوان مشاور به پروژه بیاورد. بدین ترتیب، من به پروژه وارد شدم و کار کردن را روی صحنه‌های آن به ویژه نقش مدیر ماموریت از آنجا آغاز کردیم.
وقتی از من پرسیدند که آیا به ایفای این نقش علاقه دارم، کمی مردد بودم. من بازیگر نیستم، اما دوست دارم خود را به چالش بکشم و با قرارگیری در موقعیت‌های دشوار کارآیی خودم را محک بزنم. آن‌ها یک گروه حامی هستند و من می‌دانستم که اجازه نخواهند داد تا من شکست بخورم و کار وحشتناکی انجام دهم.
- برای فیلمبرداری به کجا سفر کردید و فیلمبرداری صحنه‌های شما چقدر طول کشید؟
- فردوسی: ما فیلمبرداری را در تابستان ۲۰۲۲ انجام دادیم و سریال در ماه مارس با فاصله تقریبا دو سال اکران شد. این کار در استودیو شپرتون (Shepperton Studios) واقع در حومه لندن انجام شد.
وی در ادامه می‌گوید: «من این کار را دوست دارم زیرا دوست دارم ببینم چیزها چگونه ساخته می‌شوند و به همین دلیل، یک مهندس هستم. من فکر می‌کنم نمایش‌ها در برخی از سطوح تفاوتی ندارند و هر شخص وظیفه دارد که یک قسمت را کار کند. همه این‌ها تلاش‌های هماهنگ و بزرگی هستند و برای هر دو صنعت صدق می‌کنند.»
فردوسی ادامه می‌دهد: «من دو روز در این مجموعه بودم و بیشتر قسمت‌های حضورم را خیلی سریع در روز دوم فیلمبرداری کردیم. بعد از آن موضوع جدید برای من، انجام دادن جایگزینی دیالوگ (ADR) بود که به‌روزرسانی، اعمال تغییرات و نحوه ویرایش آن صورت می‌گیرد.»
فردوسی در سکانسی از مینی‌سریال مسئله سه جسم
- جرمی پودسوا (Jeremy Podeswa) به عنوان کارگردان چگونه به بازی شما جهت داد؟
- فردوسی: او نقش بسیار حمایت‌کننده داشت. لحظه‌ای که او فریاد می‌زد اکشن و می‌گفت عالی بود؛ می‌توانی کمی بیشتر احساسات نشان بدهی، عرق می‌کردم. به ویژه زمانی که اوضاع کاوشگر بد می‌شد، می‌خواستم مطمئن شوم که دیالوگ‌های من واضح باشند و تا آنجا که ممکن است یک بازی خوب را ارائه دهم. ما یک پیشینه بزرگ‌تر درباره ماموریت و پیشبرد آن داشتیم. این عنصر در صفحه‌نمایش فشرده شد تا به چند ثانیه برسد.
- علم ورای پروژه مسئله سه جسم چقدر دقیق است؟
- فردوسی: فکر نمی‌کنم کسی دقیقا چنین چیزی را نشان داده باشد. ما عناصری داریم که مطمئنا در گذشته برای ماموریت‌های انفجار هسته‌ای پیشنهاد شده‌اند؛ به ویژه ایده انداختن بمب‌ها در پشت صفحه فشار و استفاده از انفجار برای به جلو راندن کاوشگر. فکر می‌کنم شخصیت جین (Jin) در اوایل فصل به آن اشاره می‌کند.
وی اضافه می‌کند: «ما از فناوری بادبان نوری (Light Sail) استفاده کردیم که فوتون‌های خورشید را به کار می‌گیرد یا چیزی مانند پروژه استارشات (Project Starshot) که چند سال پیش با بادبان نوری شتاب لیزری پیشنهاد شد. در این مورد، ما از تکانه الکترومغناطیسی بمب برای شتاب بخشیدن به خود بادبان نوری و فشار آوردن به آن استفاده می‌کنیم.»
فردوسی ادامه می‌دهد: «بخش دشواری که در واقعیت وجود دارد، این است که آیا می‌توانیم دقت زمان و موقعیت را به سطحی برسانیم که موفق شویم هم میزان شتاب و هم جهت زاویه برخورد بادبان را کنترل کنیم تا به درستی انجام شوند. وقتی درباره سرعت ۸۰ کیلومتر در ثانیه صحبت می‌کنیم که هرچه پیش می‌رویم سریع‌تر می‌شود، باید ببینیم چگونه می‌توانیم زمان‌بندی همه این رویدادها را انجام دهیم و مسیر خود را تنظیم کنیم.»
- سرگرم‌کننده ترین جنبه حضور در صحنه فیلمبرداری این تولید علمی-تخیلی چه بود؟
- فردوسی: فکر می‌کنم سطح فنی، بخش مورد علاقه‌ام بود که ببینم کارها چگونه انجام می‌شوند. مانند بسیاری از مردم، آرزو دارم که بتوانم بیش از یک شغل را در زندگی خود تجربه کنم. داشتن یک نگاه اجمالی به آن عالی بود. یک بخش مورد علاقه دیگر برای من کار با یک گروه بسیار عالی بود که همه بسیار صمیمی، خوب و حامی بودند.
وی در آخر بیان می‌کند: «ما با هم دوست شدیم و من با بسیاری از آن‌ها در ارتباط هستم. این باعث شد فکر کنم که چگونه می‌توانم چنین محیط‌های مثبت و سالمی را به وجود بیاورم که در آن همه احساس کنند در یک گروه هستند. این یکی از نکات مهم برای من بود.»