زهره مانند زمین فعالیت‌های آتشفشانی فعال دارد

مطالعات یک تیم تحقیقاتی وجود فعالیت‌های آتشفشانی را در دو منطقه مشخص نشان می‌داد که چنین فعالیتی می‌تواند بیش از آنچه قبلا تصور می‌شد، گسترده باشد.

ماژلان (Magellan) کاوشگری رباتیکی یک تنی بود که در سال ۱۹۸۹ توسط ناسا جهت نقشه‌برداری از سطح ناهید به وسیله شاتل آتلانتیس (Shuttle Atlantis) و طی ماموریت STS-30 به فضا ارسال شد. ماژلان مجهز به مجموعه‌ای از ابزارهای علمی بود که بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۲ به دور سیاره زهره چرخید و اسکن‌های راداری دقیق از سطح این سیاره ثبت کرد.

محققان با مقایسه این اسکن‌ها از چرخه‌های مختلف، تغییراتی را در خواص پراکندگی سطحی در یک بازه زمانی ۱۶ ماهه شناسایی کردند که به ‌عنوان جریان‌های گدازه‌ای که در طول این ماموریت جریان داشته است، تفسیر شدند.

وجهه‌ جدید از زهره و دلیلی جدید برای ادامه پژوهش‌ها

یکی از مناطقی که ویژگی‌های جریان گدازه را نشان می‌دهد، جناح غربی یک آتشفشان در نیمکره شمالی زهره موسوم به سیف مونز (Sif Mons) است. منطقه دوم، بخش غربی منطقه‌ای در عرض جغرافیایی مشابه به نام نیوب پلانیشیا (Niobe Planitia) توپوگرافی مسطح با آتشفشان‌های متعدد و مواد آتشفشانی مرتبط را نشان می‌دهد.

این مطالعات تنها حدود ۱۶ درصد از سطح زهره را به دلیل محدودیت در مقایسه تصاویر از دو جناح پوشش داده و این احتمال وجود دارد که شواهد بیشتری وجود داشته که فعالیت آتشفشانی در زهره با زمین قابل مقایسه کند.

برآوردهای به دست آمده از داده‌ها نشان می‌دهد که فوران‌های سالانه آتشفشانی بالقوه در زهره تا ۱۲۰ عدد می‌رسد که تخمین‌های قبلی را به چالش می‌کشد و ماهیت سطح پویای زهره را برجسته می‌کند. پیامدهای این مطالعه فراتر از ارزیابی مجدد فعالیت آتشفشانی زهره است. آن‌ها بر اهمیت ماموریت‌های در حال انجام و آینده به سیاره زهره مانند وریتاس (VERITAS) و اینویژن (EnVision) تاکید می‌کنند.

این ماموریت‌ها که قرار است سطح زهره را بازبینی کنند، دانشمندان را قادر می‌سازند تا تغییرات سطح زهره را در طول بیش از ۴۰ سال رصد کنند و بینش‌های ارزشمندی را در مورد تکامل سطح‌شناسی این سیاره ارائه دهند.

این تلاش مشترک بین ماموریت‌های گذشته و آینده، کلید کشف اسرار فرآیندهای سطح زهره است و می‌تواند راه را برای درک عمیق‌تر سطح‌شناسی و سطح‌شناسی دیگر سیاره‌ها هموار کند.