سفر به مریخ با حامل فضایی جدید ناسا فقط طی ۲ ماه

فرود انسان روی سیاره مریخ، چالش‌های بی‌شماری مثل نیاز به حمل سریع محموله‌های بزرگ به سیاره‌های دوردست و از آنجا به زمین به همراه داشته است. بسته به موقعیت زمین و مریخ، تقریبا دو سال طول می‌کشد تا یک سفر رفت و برگشت با استفاده از فناوری پیش‌رانش کنونی انجام شود.

حامل فضایی پلاسمای پالسی (Pulsed Plasma Rocket به اختصار PPR) دارای یک تکانه ویژه برای سنجش معیار کارآمدی موتور در تولید رانش است. این حامل فضایی که توسط شرکت آمریکایی هاو اینداستریز (Howe Industries) در مرحله توسعه به سر می‌برد، یک سامانه محرکه بسیار کارآمدتر از روش‌های کنونی پیش‌رانش در اعماق فضاست.

حامل فضایی PPR از یک سامانه انرژی هسته‌ای مبتنی بر شکافت و تقسیم کنترل‌شده اتم‌ها استفاده می‌کند تا نیروی رانش را برای پیشران فضاپیما ایجاد کند. این حامل فضایی کوچک‌تر، ساده‌تر و مقرون‌ به‌ صرفه‌تر از مفاهیم پیشین است.

علاوه بر فعال کردن ماموریت‌های بیشتر، PPR می‌تواند از فضاپیماهای بسیار سنگین‌تر پشتیبانی کند. این بدان معناست که می‌توان محافظ بیشتری را نصب کرد تا میزان قرار گرفتن خدمه در معرض ذرات مضر پرانرژی موسوم به پرتوهای کیهانی در طول پروازهای فضایی بلندمدت کاهش یابد.

مقامات ناسا می‌گویند: «PPR یک دوره کاملا جدید را در اکتشاف فضایی امکان‌پذیر می‌کند. عملکرد استثنایی PPR با ترکیب تکانه ویژه بالا، رانش بیشتر و کارآیی بالای این سامانه انقلابی را در اکتشافات فضایی پدید آورد تا ماموریت‌های سرنشین‌دار به مریخ در عرض دو ماه کامل شوند.»

PPR اکنون به فاز دوم مطالعه مفهوم پیشرفته نوآورانه ناسا (NASA Innovative Advanced Concepts به اختصار NIAC) منتقل می‌شود و فاز اول را که بر نوترونیک سامانه پیش‌رانش، طراحی فضاپیما، سامانه قدرت و زیرسامانه‌های لازم، تحلیل قابلیت‌های نازل مغناطیسی و تعیین مسیرها و منافع تمرکز دارد، تکمیل کرده است.

در طول فاز دوم، توسعه‌دهندگان از ارزیابی‌های فاز اول برای بهینه‌سازی طراحی موتور، انجام آزمایش‌های اثبات مفهوم و طراحی مفهومی فضاپیما برای محافظت بهتر از پروازهای سرنشین‌دار به مریخ استفاده خواهند کرد. حامل فضایی PPR می‌تواند روزی ناسا را ​​به ایجاد یک پایگاه دائمی روی مریخ نزدیک‌تر کند.