دانشمندان قلبهایی مصنوعی با چاپ ۳ بعدی توسعه میدهند تا در سال ۲۰۲۷ به ایستگاه فضایی بینالمللی ارسال شوند. آنها میخواهند عملکرد اندامهای مصنوعی طی ماموریتهای اکتشافی طولانی مدت در فضا و قرارگیری در معرض تشعشعات شدید فضایی را بررسی کنند.
به گفته محققان برنامه مذکور به نام پالس (Pulse) میتواند به پیشرفتهای پزشکی در زمین نیز به ویژه در مورد درمانهای سرطان که بدن انسان را در معرض تشعشعات شدید قرار میدهند کمک کند.
به گفته لورنزو مورونی (Lorenzo Moroni)، از دانشگاه ماستریخت (University of Maastricht) هلند، شبهاندامهای چاپشده زیستی که شبیه اندامهای انسان هستند، ظرفیت کاهش اتکا به آزمایشهای حیوانی را دارند و بستر دقیقتر و کارآمدتری برای مطالعه سازوکارهای بیماری و ارزیابی پاسخهای دارویی فراهم میکنند.
محققان قصد دارند این قلبها را به وسیله فناوری پالس بسازند که از شناوری مغناطیسی و صوتی استفاده میکند. شناوری مغناطیسی روشی است که در آن یک شی (مانند قطارهای مغناطیسی) بدون هیچ پشتیبانی به جز میدان مغناطیسی به حالت شناور در میآید. همچنین شناوری صوتی روشی برای معلق کردن ماده در هوا با استفاده از فشار تابشی آکوستیک و از طریق امواج صوتی با شدت بالا است.
هدف دانشمندان از به کارگیری این دو روش در پالس، این است که بتوانند قسمتهای مختلف یک اندام زیستی چاپشده را به طور کامل دستکاری کنند؛ به طوری که نمونه به خوبی همتای واقعی خود شود.
عملکرد قلب در فضا
دانشمندان در گذشته با قرار دادن سلولهای قلب در معرض شرایط فضاپیما پژوهشهایی انجام دادهاند. فضانوردان ساکن ایستگاه فضایی بین المللی به طور مداوم سلامت قلبی عروقی خود را برای مطالعههایی بررسی میکنند که به چگونگی واکنش شریانها و قلب به تغییرات فشار خون در فضا میپردازند.
این در حالی است که پروژه پالس قصد دارد قلبهای مصنوعی را به ایستگاه فضایی بینالمللی بفرستد؛ نه نمونههای سلولی و اندامهای فعال در بدن انسان. احتمالا مزیت این روش نسبت به روش اول این است که قلبهای مصنوعی به قلب واقعی شبیهتر بوده و به راحتی قابل آزمایش و کنترل هستند.
برنامه مذکور توسط شورای نوآوری اروپا (European Innovation Council) تامین مالی میشود.