چین قصد دارد مجموعه‌ای از تلسکوپ‌ها را به اعماق فضا بفرستد تا به وسیله آن‌ها سیاره‌های قابل سکونت را شناسایی کند. هدف اصلی این پروژه به نام میین (Miyin) یافتن سیاره‌های بالقوه قابل سکونت است که در همسایگی ما در کهکشان راه شیری به دور ستاره میزبان خود در گردشند.
این پروژه امکان ارزیابی و مشاهده دقیق سیاره‌ها را فراهم ساخته و به دانشمندان امکان می‌دهد ضمن آگاهی از توزیع اجزای مولکولی مانند آب در آن‌ها، روند شکل‌گیری شرایط سکونت سیاره زمین و منشا حیات را نیز روشن‌تر کنند.
بنابر اعلام آکادمی علوم و فناوری چین (CASC) در پروژه میین چهار تلسکوپ و یک ترکیب‌کننده پرتو به نقطه لاگرانژی ۲ خورشید-زمین فرستاده می‌شوند. ترکیب‌کننده پرتو، ابزاری اپتیکی است که دو یا چند طول موج نور، یکی در انتقال و دیگری در بازتاب، را در یک مسیر پرتو واحد با یکدیگر ترکیب می‌کند.
این تلسکوپ‌های فضایی با پرواز در یک حالت منظم نسبت به یکدیگر، از روش‌های تداخل‌سنجی برای ارائه رصدهای فروسرخ میانی با وضوح بالا بهره می‌برند؛ امری که با هدف تصویربرداری مستقیم و درک سیاره‌های فراخورشیدی (خارج از منظومه شمسی) که حداکثر ۶۵ سال نوری از ما فاصله دارند، صورت می‌گیرد.
زمان‌بندی اجرای پروژه منظومه تلسکوپی
در سال ۲۰۲۵ قرار است برخی آزمایش‌های تداخل‌سنجی مرتبط با این پروژه در ایستگاه فضایی ملی چین انجام شود. تداخل‌سنجی در واقع ترکیب دو یا چند موج است، به شکلی که با بررسی موج حاصل از این ترکیب بتوان اطلاعاتی در مورد موج‌های ورودی به دست آورد.
در سال ۲۰۲۶ نیز یک فضاپیمای آزمایشی روانه فضا خواهد شد تا آزمایش تداخل‌سنجی را به منظور تایید صحت عملکرد این فناوری که به عنوان فناوری پایه پروژه میین عمل می‌کند، انجام دهد. سپس، قبل از استقرار پنج فضاپیما در نقطه لاگرانژی ۲ در سال ۲۰۳۰، یک نمونه اولیه از این تلسکوپ‌ها در سال ۲۰۲۷ به فضا پرتاب خواهد شد تا عملکرد آن مورد آزمایش قرار گیرد.
سه تلسکوپ دیگر به همراه ترکیب‌کننده پرتو در ادامه ماموریت به تلسکوپ اول اضافه می‌شوند و منظومه تلسکوپ‌ها و ترکیب‌کننده پرتو در فواصل بین ۴۰ تا ۳۰۰ متر از یکدیگر پرواز خواهند کرد.
این منظومه از قابلیت تفکیک مکانی ۰.۰۱ ثانیه قوسی برای رصد منظومه‌های ستاره‌ای برخوردار است. ثانیه قوسی یک واحد اندازه‌گیری برای زاویه بوده و برابر با ۱/۶۰ درجه است. ماموریت میین برای رصد اهداف دیگری مانند دیسک‌های پیش سیاره‌ای، هسته‌های فعال کهکشانی و برخی دیگر از اجرام آسمانی در منظومه شمسی نیز مورد استفاده قرار خواهد گرفت.