در دنیای نجوم علاوه بر تلسکوپ‌های آماتوری و همچنین حرفه‌ای که منجمان از آن‌ها بهره می‌برند، تلسکوپ‌هایی مانند هابل و جیمز وب در فضا فعالیت می‌کنند. در ادامه بررسی می‌کنیم که چرا این تلسکوپ‌ها در فضا استقرار دارند و تفاوتشان با تلسکوپ‌های زمینی در چیست؟
محسن منتظری، ستاره‌شناس، می‌گوید: «در کهکشان راه شیری صد میلیارد ستاره وجود دارد که در فاصله‌های بسیاری از سیاره زمین قرار گرفته‌اند و قطعا تلسکوپ‌های معمولی قادر به رصد و بررسی ستارگان نیستند. در این صورت بررسی سیاره‌ها توسط تلسکوپ‌های معمولی زمینی امکان‌پذیر نیست و به تلسکوپ‌هایی نیاز خواهیم داشت که فناوری خاصی داشته باشد و در نقطه‌ای قرار بگیرند که با آلودگی کمتری مواجه شوند.»
بنابراین معمولا تلسکوپ‌های مختص رصد سیاره‌های فراخورشیدی در جو زمین قرار می‌گیرند. در نتیجه با آلودگی کمتری روبه‌رو می‌شوند و با شکست نور مواجه نخواهند بود. اگر مایل به خرید تلسکوپ خانگی هستید کلیک کنید.
به گفته او نخستین چالشی که در پیدایش حیات بیگانه وجود دارد، کیفیت تلسکوپ‌های زمینی است. تلسکوپ‌های ساده زمینی قادر نیستند که حتی ستارگان اطراف خورشید را مشخص کنند. زیرا نزدیک‌ترین ستاره ۴/۲ سال نوری از زمین فاصله دارد و اگر با سرعت نور حرکت کنیم بیش از چهار سال طول می‌کشد تا به آن ستاره دست یابیم.
رصد سیاره‌های فراخورشیدی
وی معتقد است هنگامی که نوری از اجرام منعکس می‌شود، با گرد و غبارهای کیهانی برخورد می‌کند و به سمت قرمز تمایل می‌یابد. در این هنگام از طیف مرئی خارج می‌شود و به همین دلیل رصد سیاره‌های فراخورشیدی بسیار دشوار است. یکی از ماموریت‌های تلسکوپ فضایی جیمز وب رصد و بررسی سیاره‌های فراخورشیدی است.
از جمله سیاره‌هایی که تا کنون مورد مطالعه قرار گرفته‌اند می‌توان هفت سیاره کپلر (Kepler) را نام برد. این سیاره‌ها توسط تلسکوپ فضایی هابل رصد شده‌اند و حداقل یکی از آن‌ها می‌تواند میزبان حیات بیگانه باشد.
به عقیده محسن منتظری در روند بررسی سیاره‌های فراخورشیدی، این نکته نیز اهمیت دارد که اگر به اجرام دوردست نگاه کنیم انگار به گذشته نگاه کرده‌ایم. بنابراین اگر جیمز وب بخواهد سیاره‌ها و کهکشان‌هایی را که در عمق کیهان قرار دارد، بررسی کند، به گذشته بسیار دوری سفر خواهد کرد.