اگر زمین دو یا چند ماه داشته باشد چه می‌شود؟

ماه تاثیرات مختلفی بر زمین دارد، اما اگر بیش از یک ماه وجود داشته باشد، چه اتفاقی برای زمین و حیات روی آن می‌افتاد؟ سامانه زمین و ماه در منظومه شمسی منحصر‌ به‌ فرد بوده و اندازه ماه عامل مهمی در ایجاد حیات پیچیده روی زمین است. جرم ماه ۰٫۰۱۲ جرم زمین بوده، درحالی‌ که جرم اکثر قمرها فقط حدود ۰٫۰۰۰۳ جرم سیاره آن‌ها است.

قمر زمین عامل جزر و مدهای بلندی است که سوپ بنیادین زمین اولیه را تکان داد. به خاطر وجود ماه است که شبانه‌روز ما ۲۴ ساعت طول می‌کشد. ماه به موجوداتی که طی شب به فعالیت و شکار مشغول می‌شوند، نور می‌دهد و محور زمین را در زاویه‌ای حفظ می‌کند که چرخه ثابتی از فصول را داشته باشیم.

جزر و مد

وجود ماه‌های متعدد تاثیر قابل‌ توجهی بر زمین خواهد داشت و موجب رویدادهای مختلفی از امواج جزر و مدی بزرگ گرفته تا خورشیدگرفتگی‌ و ماه‌گرفتگی‌های بیشتر می‌شود. زندگی انسان به‌شدت تحت‌ تاثیر قرار خواهد گرفت؛ زیرا زندگی در نزدیکی خطوط ساحلی و استفاده از آب‌راه‌ها برای حمل‌و‌نقل دشوار خواهد شد.

قمر زمین کشش گرانشی بر زمین وارد می‌کند که موجب ایجاد جزر و مد در پهنه‌های آبی بزرگ روی زمین می‌شود. در واقع، کشش گرانشی ماه موجب می‌شود اقیانوس‌ها درجهت کشش به سمت بالا بیایند.

اگرچه جاذبه گرانشی بین خورشید و زمین ۱۷۷ بار قوی‌تر از جاذبه بین ماه و زمین است، از نظر ایجاد جزر و مد در اقیانوس‌ها، ماه بر خورشید غلبه دارد. بنابراین، تمام جزر و مدهای بزرگی که می‌بینید، عمدتا توسط ماه ایجاد می‌شوند. آیا می‌توانید تصور کنید اگر بیش از یک ماه وجود داشت، اندازه جزر و مدها چگونه تحت تاثیر قرار می‌گرفت؟

نیل کومینز (Neil Comins)، از دانشگاه مین (University of Maine) آمریکا، در کتاب خود ادعا می‌کند که اگر زمین دو ماه داشت، ماه دوم در مداری بین ماه کنونی و زمین مستقر خواهد شد. کشش گرانشی آن روی زمین به اندازه‌ای بالا خواهد بود که جزر و مدهایی ۸ برابر بلندتر از چیزی که امروز می‌بینیم، ایجاد کند.

چنین امواج جزر و مد بزرگی موجب بلایای طبیعی مانند سونامی، زلزله و فعالیت‌های آتشفشانی بسیار قوی می‌شد. واضح است که همه این اتفاقات موجب تخریب گسترده و در نتیجه انقراض جمعی تعداد زیادی از موجودات زنده خواهند شد.

در صورت داشتن بیش از دو ماه، جزر و مدها قوی‌تر و مخرب‌تر خواهد بود. اگرچه این موضوع همچنین به موقعیت نسبی ماه‌ها نسبت‌ به زمین نیز بستگی دارد و بسته به موقعیت ماه‌ها، دامنه امواج بزرگ‌تر یا کوچک‌تر خواهد شد. زیرا وجود ماه‌های متعدد می‌تواند تاثیرات یکدیگر روی زمین را تقویت یا آن را خنثی کند. همچنین چرخه جزر و مد مانند حالت کنونی منظم نخواهد بود. در زمین، هر ۲۴ ساعت دو مد و دو جزر داریم.

از آنجا که تفاوت بین جزر و مد هزاران فوت خواهد بود، زندگی در کنار خطوط ساحلی تقریبا غیرممکن خواهد شد. این امر به‌ طور قابل‌ توجهی منطقه قابل سکونت روی زمین را کاهش می‌دهد و موجب افزایش چشمگیر جمعیت مناطق شهری دور از آب می‌شود. با وجود چنین آب‌های غیرقابل پیش‌بینی، استفاده از مسیرهای آبی به‌عنوان وسیله‌ای برای حمل‌ و‌ نقل بسیار خطرناک خواهد بود.

اگر زمین چند ماه داشته باشد

مطمئنا خورشیدگرفتگی‌ها و ماه‌ گرفتگی‌های بیشتری نسبت‌ به زمان حاضر تجربه خواهیم کرد. همچنین شب‌ها روشن‌تر خواهند شد، زیرا اکنون فقط یک ماه برای منعکس کردن نور خورشید به سمت زمین وجود دارد. ما همچنین ساعت تاریکی کم‌تری خواهیم داشت. این اتفاق حداقل برای ستاره‌شناسان اتفاق خوبی نخواهد بود، زیرا وجود نور زیاد در شب مشاهده ستاره‌ها را بسیار دشوارتر می‌کند.

در حال‌ حاضر، ماه هر سال ۳٫۸ سانتی‌متر از زمین دور می‌شود که در حدود سرعت رشد ناخن‌های شما است. در همین حین، ماه زمین را می‌کشد و سرعت چرخش سیاره را کند می‌کند. درنتیجه این اتفاق، هر ۴۰ هزار سال، روزهای ما یک ثانیه طولانی‌تر می‌شود. اگر دو ماه وجود داشته باشند، این روند تسریع خواهد شد.

میلیون‌ها سال دیگر، روز ۱۶ درصد طولانی‌تر خواهد بود و بیش از ۲۸ ساعت طول خواهد کشید. اکنون کمی زمان اضافی در روز ممکن است خیلی خوب به‌ نظر برسد، اما مشکل این است که ماه اضافه به سمت ماه کنونی حرکت خواهد کرد و اینجاست که خطر واقعی پیش می‌آید.

حلقه‌های زمین!

پس از میلیون‌ها سال، دو ماه با هم برخورد خواهند کرد. این برخورد آنقدر عظیم خواهد بود که هسته ماه‌ها متلاشی خواهد شد، گدازه از مرکز آن‌ها فوران خواهد کرد و به فضا پرتاب خواهد شد. در همین‌ حین، بقایا در همه جهت‌ها پرتاب می‌شود و برخی از آن‌ها به زمین برخورد می‌کند و دهانه‌های برخوردی عظیمی را ایجاد خواهد کرد. این اتفاق، رویدادی آخرالزمانی برای کل حیات روی زمین خواهد بود.

بقایایی که به زمین برخورد نمی‌کند، توسط گرانش زمین به دام انداخته می‌شود و حلقه‌ای را در اطراف استوا تشکیل می‌دهد که چیزی شبیه حلقه‌های دور زحل خواهد بود و البته مدت زیادی دوام نخواهد داشت. در عرض چند سال، بقایای حاصل از برخورد بین ماه‌ها به هم می‌پیوندد و جسم بزرگ و منفردی را تشکیل می‌دهد که شاید حیاتی که باقی بماند آن را ماه بنامد. نتیجه نهایی رخدادهای مذکور این خواهد بود که یک ماه به دور زمین در گردش خواهد بود و عصر دیگری از حیات آغاز خواهد شد.