طی فرآیند تابش هاوکینگ، سیاهچاله انرژی خود را از دست خواهد داد و عملا طبق این نظریه تلاطم‌های کوانتومی می‌تواند منجر به تبخیر و کاهش جرم سیاهچاله شود. این تابش، تابش جسم سیاه است که احتمالا به دلیل تاثیر کوانتومی نزدیک افق رویداد از سیاهچاله تابیده می‌شود.
هنگامی که سیاهچاله کشف شد تا مدتی به نظر می‌رسید که این جرم مرموز آسمانی تنها اجرام کیهان را جذب کرده و دائما در حال بزرگ‌تر شدن از طریق جذب نور، انرژی و ماده است. اما با گذشت زمان استیون هاوکینگ، دانشمند بریتانیایی، نظریه‌ای موسوم به تابش هاوکینگ را ارائه داد که طبق آن در شرایطی امکان دارد سیاهچاله‌ها بر اثر تلاطم‌های کوانتومی ذره و پادذره از خلا کوانتومی ایجاد شوند؛ در نتیجه از جذب ماده توسط سیاهچاله جلوگیری می‌شود.
تایید نظریه تابش هاوکینگ
هاوکینگ نظریه خود را پیرامون سیاهچاله‌ها برای نخستین بار در سال ۱۹۷۴ مطرح کرد که به مرور زمان مطالب دیگری به آن افزوده شد. نظریه وی در آزمایشگاه سرن (CERN) سوئیس که بزرگ‌ترین شتاب‌دهنده هادرونی جهان را دارد به آزمایش گذاشته شد و تا حدودی درست بود. در سال ۲۰۱۰ با طیفی مرئی نشانه بسیار نزدیکی در همین آزمایشگاه یافت شد که تابش هاوکینگ را تایید کرد و جایزه نوبل را برای استیون هاوکینگ به ارمغان آورد.
در همین رابطه بخوانید: صدای سیاهچاله‌ها برای اولین بار منتشر شد+ویدئو
هنگامی که پادماده یا پادذره به سیاهچاله وارد می‌شود، ماده می‌تواند از سمت دیگر افق رویداد عبور کند و جذب سیاهچاله نشود؛ بنابراین در صورتی که سیاهچاله جرمی را جذب نکند و چگالی خود را افزایش ندهد در نهایت تبخیر شده و جرمش را از دست خواهد داد. طی فرآیند تابش هاوکینگ، سیاهچاله انرژی خود را از دست خواهد داد و عملا طبق این نظریه تلاطم‌های کوانتومی می‌تواند منجر به تبخیر و کاهش جرم سیاهچاله شود.
طبق یکی از قوانینی که در علم فیزیک و ستاره‌شناسی وجود دارد هیچ‌گاه نمی‌توانیم در محدوده‌ای از فضا خل کامل ایجاد کنیم، یعنی اگر نقطه‌ای خالی از انرژی و ماده در فضا ایجاد شد به مرور زمان خلا به صورت طبیعی بر اثر تلاطم‌های کوانتومی، ماده و پادماده را ایجاد می‌کند و در ادامه این فرآیند با برخورد ماده و پادماده به یکدیگر خلا کوانتومی ایجاد می‌شود.
در جهان اولیه ابرسیاه‌چاله‌ای وجود داشت و ذره و پادذره نیز بر اثر تلاطم‌های کوانتومی ایجاد می‌شدند، اما به دلیل اینکه سیاهچاله بسیار بزرگ بود و تمام اجرام و انرژی کیهان روی آن متمرکز می‌شد، مقدار زیادی ذره و پادذره تولید می‌شد، به گونه‌ای که از هر یک میلیارد ذره یک ماده بیشتر از پادماده به‌وجود می‌آمد و در ادامه همین مسئله موجب تبخیر ابرسیاهچاله، کاهش مقدار پادماده و به‌وجود آمدن ماده شده است.
انرژی و ماده تاریک بیش از ۹۰ درصد جهان را پوشش داده است و قابل مشاهده نیست، بلکه تنها اثرات آن‌ها در انبساط کیهان قابل رویت است؛ بنابراین نمی‌توان از چنین مسائلی درک درستی داشت، زیرا فراتر از ابعاد چهارگانه‌ای هستند که امروزه شناخته شده است.