دانشمندان طی پژوهشی توضیح داده‌اند چگونه شهاب‌سنگ‌هایی به نام اوبرایت (Aubrites) ممکن است در واقع قطعات متلاشی‌شده نزدیک‌ترین سیاره به خورشید یعنی عطارد از عصر اولیه منظومه شمسی باشند. ماهیت سیاره عطارد عجیب است و در مقایسه با سیاره‌های سنگی مجاور خود ساختاری متفاوت دارد.
بخش اعظم سیاره عطارد با هسته‌اش اشغال شده است. سیاره مذکور مانند زمین گوشته ضخیم ندارد و هیچ‌کس به‌طور کامل علت این امر را نمی‌داند. یک احتمال این است که این سیاره قبلا بسیار بزرگ‌تر شاید دو برابر اندازه کنونی‌اش یا بیشتر بوده است. برای مطالعه شگفتی‌های سیاره عطارد کلیک کنید و مطلب جذاب ما را در این باره بخوانید.
میلیاردها سال پیش، این پیش‌عطارد نوظهور یا ابرعطارد احتمالا مورد اصابت جسم بزرگی قرار گرفته ات و در نتیجه لایه‌های بیرونی‌اش از بین رفته است و بقایایی که امروز می‌بینیم، برجای مانده‌اند. کامیل کارتیه (Camile Cartier) دانشمند سیاره‌ای در دانشگاه لورن فرانسه (University of Lorraine) و همکارانش معتقدند قطعات این پیش‌عطارد ممکن است در موزه‌ها و دیگر مجموعه‌های شهاب‌سنگ پنهان شده باشند و مطالعه آن‌ها می‌تواند از اسرار این سیاره پرده بردارد.
تقریبا ۷۰ هزار شهاب‌سنگ از سرتاسر جهان، از مکان‌هایی به دورافتادگی صحرای بزرگ آفریقا و جنوبگان جمع‌آوری شده و به موزه‌ها و سایر مجموعه‌ها راه یافته‌اند. اغلب این شهاب‌سنگ‌ها، سیارک‌های خارج‌شده از کمربند بین سیاره مریخ و سیاره مشتری هستند؛ درحالی‌که بیش از ۵۰۰ نمونه از ماه و بیش از ۳۰۰ قطعه از مریخ به زمین آمده‌اند.
در همین رابطه بخوانید: ۵ حقیقت جالب در مورد شهاب‌سنگ‌ها که شاید ندانید!
معمولا فرض بر این است که سنگ‌ریزه‌های نزدیک‌تر به خورشید و گرانش آن، به سختی (هرچند غیرممکن نیست) می‌توانند به فواصل دورتر در منظومه شمسی راه پیدا کنند. در میان شمار کمی از مجموعه‌های شهاب‌سنگ، نوع کمیابی از سنگی فضایی به نام اوبرایت (Aubrites) وجود دارد.
اوبرایت‌ها که نامشان را از روستای اوبرس (Aubres) در فرانسه، محل کشف نخستین شهاب‌سنگ از این نوع در سال ۱۸۳۶ گرفته‌اند، رنگ‌پریده و حاوی مقادیر کمی فلز هستند. آن‌ها اکسیژن کمی دارند و به نظر می‌رسد در اقیانوسی از ماگما تشکیل شده باشند. تاکنون تقریبا ۸۰ شهاب‌سنگ اوبرایت روی زمین پیدا شده است.
منشا اوبرایت‌ها
کارتیه می‌گوید: ««ما اغلب گفته‌ایم اوبرایت‌ها نمونه‌های همسان بسیار خوبی برای عطارد هستند.» با این حال دانشمندان از بیان اینکه اوبرایت‌ها در واقع تکه‌های عطارد هستند، پرهیز کرده‌اند. کلاوس کایل (Klaus Kyle)، دانشمند شهاب‌سنگ‌شناس در دانشگاه هاوایی (University of Hawaiʻi) آمریکا، در سال ۲۰۱۰ استدلال کرد که اوبرایت‌ها به احتمال زیاد بیش از آنکه تکه‌هایی پرتاب‌شده از عطارد به بیرون باشند، از سایر انواع سیارک‌ها نشات گرفته‌اند.
برخی از دانشمندان منشا اوبرایت‌ها را گروهی از سیارک‌ها در کمربند سیارکی به نام نوع E می‌دانند. سیارک‌ها برای میلیاردها سال در آنجا باقی مانده‌اند، گهگاه همدیگر را درهم‌کوبیده‌اند و دائما توسط بادهای خورشیدی منفجر شده‌اند. به‌همین‌دلیل، رد بادهای خورشیدی در اوبرایت‌ها دیده می‌شود.
با این حال درنهایت برخی تکه‌ها به سمت زمین رانده شدند و به صورت شهاب‌سنگ‌های اوبرایت روی سیاره ما سقوط کردند. همچنین داده‌های فضاپیمای مسنجر (MESSENGER) ناسا که از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۵ به دور عطارد چرخید، شباهت‌های میان ترکیب عطارد و اوبرایت‌ها را تایید می‌کند. اگر این نتیجه‌گیری درست باشد، بدان معنی است که ما تکه‌هایی از عطارد (البته نسخه‌ای بسیار باستانی‌تر از این سیاره) را برای بیش از ۱۵۰ سال در کشوها و ویترین‌ها پنهان کرده‌ایم!