تیم مهندسی فضاپیمای وویجر-۱ (Voyager-1) ناسا که هم‌اکنون در فضای میان‌ستاره‌ای پیش می‌رود در تلاش است دریابد چرا فضاپیما، داده‌هایی را ارسال می‌کند که با آنچه باید از کاوش آن به دست آید، مطابقت ندارد. هرچند به نظر نمی‌رسد که این معما فضاپیمای وویجر-۱ را در معرض خطر فوری قرار دهد، اما ناسا در تلاش است تا علت آن را کشف کند.
هر چه این کاوشگر از زمین دورتر می‌شود، احتمال اتفاق‌های عجیب‌وغریب برای فضاپیما نیز افزایش می‌یابد. در حال حاضر، سامانه کنترل و تعیین جهت فضاپیما (AACS) در حال فعال شدن است. این سامانه مسئول حفظ جهت‌گیری وسیله نقلیه در فضا و همچنین هدف‌گیری آنتن آن است که برای فرستادن و دریافت سیگنال از زمین استفاده می‌شود. اولین داده‌های ارسالی وویجر از فضای میان‌ستاره‌ای شامل چه اطلاعاتی بود؟
تا جایی که مهندسان می‌توانند بگویند AACS همچنان همان‌طور که باید کار می‌کند، اما به گفته ناسا داده‌هایی که ارائه می‌دهد، دقیقا آنچه را که سامانه انجام می‌دهد، توصیف نمی‌کند. برای مثال، به‌نظر می‌رسد که داده‌ها به‌طور تصادفی تولید شده‌اند یا وضعیت احتمالی AACS را نشان نمی‌دهند.
سوزان داد (Suzanne Dodd) مدیر پروژه وویجر می‌گوید: «چنین معمایی برای این مرحله از ماموریت وویجر طبیعی است. هر دوی این فضاپیماها تقریبا ۴۵ سال سن دارند و بسیار فراتر از آن چیزی است که برنامه‌ریزان ماموریت پیش‌بینی کرده بودند. ما همچنین در فضای میان‌ستاره‌ای هستیم؛ محیطی با تشعشع بالا که هیچ فضاپیمایی قبلا در آن پرواز نکرده است.»
تاریخ پرتاب ماموریت‌های وویجر
فضاپیمای وویجر-۱ که در سال ۱۹۷۷ پرتاب شد، نزدیک به نیم قرن در حال کاوش در کیهان بوده است. این کاوشگر فضایی یک دوقلو به نام وویجر-۲ هم دارد که در همان سال به فضا پرتاب شد. کاوشگر اول در فاصله‌ی ۲۳.۳ میلیارد کیلومتری از زمین، اکنون دورترین شی ساخته‌شده توسط انسان در فضا به‌شمار می‌رود.