بر اساس اعلام ناسا، ستاره‌شناسان با استفاده از رصدخانه فضایی پرتوی ایکس چاندرا (Chandra) پرتوی رکوردشکنی از ماده و پادماده را به طول ۴۰ تریلیون مایل رصد کرده‌اند. این رشته از ماده و پادماده برای اولین بار در سال ۲۰۲۰ مشاهده شد، اما محققان نتوانستند طول کامل آن را تخمین بزنند، زیرا از محدوده آشکارساز چاندرا فراتر می‌رفت.
اما مشاهده‌های جدید در فوریه و نوامبر۲۰۲۱ نشان می‌دهد که طول این رشته تقریبا سه برابر طولی است که در ابتدا تخمین زده شده بود. ابعاد این رشته، آن را به طولانی‌ترین رشته از یک تپ‌اختر (Pulsar) بدل می‌کند که از زمین دیده می‌شود.
مارتین دی‌وریس (Martin Dveris)، از دانشگاه استنفورد (Stanford University) آمریکا که رهبری این مطالعه را بر عهده داشت، می‌گوید: «تعجب‌آور است که یک تپ‌اختر با عرض تنها ۱۰ مایل می‌تواند ساختاری به قدری بزرگ ایجاد کند که ما بتوانیم آن را از هزاران سال نوری دورتر ببینیم. با اندازه نسبی، اگر این رشته از نیویورک تا لس‌آنجلس کشیده شود، این تپ‌اختر حدود ۱۰۰ برابر کوچکتر از کوچکترین جرم قابل مشاهده با چشم غیر مسلح خواهد بود.»
نشت تپ‌اختر به کهکشان
تپ‌اختر عامل این رویداد، PSR J2030+4415 نام داشته و در فاصله ۱۶۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد و ممکن است به پاسخ به این سوال دیرینه که منبع پادماده راه شیری چیست، کمک کند. دانشمندان حدس می‌زنند که این تپ‌اختر ممکن است پوزیترون‌ها را که معادل پادماده الکترون با بار منفی هستند، به کهکشان نشت دهد.
راجر رومانی (Roger Romani)، یکی از پژوهشگران این تحقیق از دانشگاه استنفورد، می‌گوید: «این اتفاق احتمالا ناشی از نشت ذرات است. باد میدان مغناطیسی تپ‌اختر با میدان مغناطیسی میان‌ستاره‌ای مرتبط شده و الکترون‌ها و پوزیترون‌های پرانرژی به بیرون پرتاب شده‌اند.»
دانشمندان اکنون حدس می‌زنند که نشت‌های کیهانیِ مشابه ممکن است ماده و پادماده را در طول تریلیون‌ها کیلومتر پاشش کنند و منبع پوزیترون‌های مشاهده‌شده توسط آشکارسازهای ویژه روی زمین را به وجود آورند.