دانشمندان ناسا دو سیاه‌چاله عظیم را شناسایی کردند که با جرمی چند صد میلیون برابر خورشید، در آستانه برخوردی سهمگین قرار دارند. آن‌ها با مشاهده یک سیاه‌چاله ابرپرجرم در فاصله ۹ میلیارد سال نوری دریافتند که یک سياه‌چاله همدم به دور آن در گردش است و با کوچک شدن مدار گردش، این دو سیاه‌چاله در مسیر برخورد و ادغام قرار دارند. این دوقلوهای عظیم که دوتایی (Binary) نامیده می‌شوند، تقریبا هر دو سال یک بار دور یکدیگر می‌چرخند.
در قلب بیشتر کهکشان‌ها سیاهچالههایی بسیار عظیم با جرم میلیون‌ها تا میلیاردها برابر خورشید قرار دارند و ستاره‌شناسان در حال بررسی چگونگی تشکیل آن‌ها هستند. در حالی که پژوهشگران فکر می‌کنند بیشتر این ابرسیاه‌چاله‌ها پس از حداقل یک مرحله ادغام میان دو سیاه‌چاله بزرگ تشکیل شده‌اند، مشاهده‌های تجربی در این زمینه بسیار نادر است و تاکنون تنها یک جفت سیاه‌چاله کلان‌جرم در مسیر ادغام کشف شده بود.
برخورد سیاهچالهها
اگر بررسی این تیم پژوهشی درست باشد، قطر مدار دوتایی، ۱۰ تا ۱۰۰ برابر کوچک‌تر از تنها دوتایی کلان‌جرم شناخته‌شده دیگر است و تقریبا در ۱۰ هزار سال آینده ادغام می‌شوند. در مجموع ۱۰۰ میلیون سال طول می‌کشد تا سیاهچالههایی با این اندازه شروع به چرخش دور یکدیگر کنند و در نهایت به هم برسند. در نتیجه این جفت بیش از ۹۹ درصد مسیر برخورد را طی کرده‌اند.
شواهد اولیه درباره اینکه سیاه‌چاله مذکور ممکن است یک همدم داشته باشد با استفاده از مشاهده‌های تلسکوپ‌های رادیویی روی زمین به دست آمد. سیاهچالهها نور ساطع نمی‌کنند اما گرانش آن‌ها می‌تواند قرص‌های برافزایشی (Accretion Disc) از گاز داغ را در اطراف آن‌ها جمع کند و باعث پرتاب مقداری مواد به فضا (جت خروجی) شود. قرص برافزایشی یک ساختار دیسک‌مانند از ماده است که به شکل حلقوی به دور یک جسم خاص (از جمله سیاه‌چاله) می‌چرخد.
یک جت خروجی سیاه‌چاله اگر رو به زمین قرار داشته باشد، بسیار درخشان‌تر از جتی دیده می‌شود که جهت دیگری دارد. ستاره‌شناسان این دسته از سیاهچالهها را که فوران آن‌ها به سمت زمین است، اخگروش (Blazar) می‌نامند. در مطالعه اخیر پژوهشگران اخگروش PKS 2131-021 را بررسی کردند و دریافتند تغییرات منظم PKS 2131-021 بیانگر وجود سیاه‌چاله دوم و گردش دو سیاه‌چاله اطراف یکدیگر است. به گفته دانشمندان ۴۵ سال رصد رادیویی طول کشیده است تا چنین نتیجه‌ای حاصل شود.