محققان دریافتند در افق درونی یک سیاه‌چاله، جریان باردار کوانتومی می‌تواند مثبت یا منفی باشد. به گفته آن‌ها اگر یک سیاه‌چاله دارای بار الکتریکی شود یا دوران کند، درون سیاه‌چاله سطحی وجود خواهد داشت که ویژگی‌هایش مشابه ویژگی‌های افق رویداد (لبه بیرونی) سیاه‌چاله است؛ در نتیجه آن را افق درونی می‌نامند.
بر اساس پیش‌بینی‌های نظری، مشاهده‌گری که از افق درونی سیاه‌چاله بگذرد، می‌تواند از کنار تکینگی (Singularity) مرکزی سیاه‌چاله عبور کند و وارد یک جهان متفاوت شود. تکینگی جایی است که فضا و زمان در آن انحنای بی‌نهایت دارند. البته راجر پنروز (Roger Penrose)، ریاضی‌دان بریتانیایی، پیش‌بینی می‌کند چنین چیزی رخ نمی‌دهد، چون بقایای فروپاشی سیاه‌چاله یا دیگر انحراف‌های کوچک از داده‌های اولیه فضا-زمان سیاه‌چاله وجود خواهند داشت.
به گفته پژوهشگران دانشگاه لایپزیگ (Leipzig University) آلمان و طبق عقیده راجر پنروز، این انحراف‌ها در نزدیکی افق درونی انباشته می‌شوند و فضا-زمان را در نزدیکی افق به قدری خم می‌کنند که هر مشاهده‌گری به آن نزدیک شود نابود و افق درونی تبدیل به یک تکینگی می‌شود. این ایده «فرضیه سانسور کهکشانی» (Cosmic Censorship Hypothesis) قوی نام دارد.
طبق یافته‌های اخیر دانشمندان در سیاه‌چاله‌های باردار که درون یک جهان در حال انبساط قرار دارند، تکینگی می‌تواند به قدر کافی ضعیف باشد تا بتوان از آن عبور کرد. به گفته آن‌ها در نزدیکی افق درونی، اثرهای کوانتومی به اندازه‌ای بزرگ هستند که افق درونی را به یک تکینگی قوی تبدیل کنند. در مطالعه‌های قبلی این‌طور استدلال می‌شد که جریان‌های الکتریکی تولیدی سیاه‌چاله عمدتا به خاطر تولید تصادفی ذره‌ها با بارهای مخالف درون سیاه‌چاله هستند و در جهت‌های مخالف هم شتاب می‌گیرند. این اثر باعث می‌شود که بار الکتریکی سیاه‌چاله پشت افق درونی تخلیه شود.
نتایج این پژوهش علاوه بر نقض پیش‌بینی‌هایی درباره ذره‌ها، می‌تواند باعث روشن‌تر شدن یافته‌های مربوط به افق رویداد شود. در واقع، تحقیق دانشمندان نشان می‌دهد اثرهای کوانتومی می‌توانند در نزدیکی افق درونی یک سیاه‌چاله رفتاری کاملا متفاوت نسبت به افق رویداد داشته باشند.