دانشمندان بزرگترین کهکشان شناخته‌شده تاکنون را کشف کردند که تا ۱۶ میلیون سال نوری در فضا کشیده شده است. این کهکشان با نام آلسونئوس (Alcyoneus) یک کهکشان رادیویی است و سه میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد. کهکشان‌های رادیویی، ساطع‌کننده امواج رادیویی بوده و توان خروجی آن‌ها می‌تواند تا ۱۰۳۸ وات باشد که یک میلیون بار بیشتر از یک کهکشان معمولی مانند راه شیری است.
کهکشان‌های رادیویی میزبان سیاه‌چاله‌هایی کلان‌جرم در مرکز خود هستند. سیاه‌چاله‌ها امواج پرقدرت و ذره‌هایی با سرعت نزدیک نور به فضا پرتاب می‌کنند که به آن‌ها جت می‌گویند. با سقوط ماده در سیاه‌چاله، انرژی به شکل دو جت رادیویی در دو سمت مرکز کهکشان انتشار می‌یابند که با عنوان هسته کهکشانی فعال (AGN) شناخته می‌شود.
هسته کهکشانی فعال ناحیه‌ای متمرکز در مرکز یک کهکشان بوده که معمولا در تمام ناحیه‌های طیف الکترومغناطیسی از بقیه قسمت‌های کهکشان درخشان‌تر است. موادی که توسط جت در فضا منتشر می‌شوند، گرم بوده، در پلاسما حل شده و به صورت نوری رادیویی می‌درخشند.
آلسونئوس می‌تواند سرنخ‌های جدیدی را درباره فرضیه تاروپود کیهانی آشکار کند که طی آن کل کهکشان‌ها به یکدیگر وصل هستند. فضای بین کهکشانی هم در شکل‌گیری جریان‌های عظیم پلاسمایی ایفای نقش می‌کند. در نتیجه پژوهشگران می‌توانند برای بررسی بیشتر محیط آلسونئوس برنامه‌ریزی کرده و ببینند چه موضوعی در اطراف آن می‌تواند رشد عجیبش را توجیه کند.
به گفته محققان اگر ویژگی‌های مربوط به کهکشان میزبان دلیل مهمی برای رشد کهکشان‌های رادیویی غول‌پیکر باشد، کهکشان‌های رادیویی غول‌پیکر نیز احتمالا بزرگترین این میزبان‌ها را در اختیار دارند.