اکتشاف‌های دانشمندان نشان می‌دهد ستاره‌های نوع ولف-رایه (Wolf-Rayet) به‌جای اینکه در پایان عمر خود دچار فروپاشی شوند، لایه‌های بیرونیشان با نیروی داخلی بسیار زیاد در فضا پراکنده می‌شود. حتی با بیرون رانده شدن لایه‌های بیرونی ولف-رایه، ستاره اصلی هنوز بسیار پرجرم‌تر از خورشید است. پس درنهایت روزی سوخت این ستاره تمام و فروپاشی هسته سبب تولید نوعی ابرنواختر می‌شود که تاکنون شناخته نشده بود.
این ستاره‌ها از جمله پرجرم‌ترین ستاره‌های شناخته‌شده در عالم هستند و پیش از این تصور می‌شد که در پایان عمر خود به سیاه‌چاله تبدیل می‌شوند. پراکنده شدن لایه‌های بیرونی این ستاره، سحابی جدیدی تولید می‌کند که سرشار از هلیوم یونیزه‌شده، کربن و نیتروژن است و تقریبا هیچ هیدروژنی ندارد. دمای سطح سحابی مذکور حدود دویست هزار کلوین است و درنتیجه درخشان‌ترین ستاره‌های شناخته‌شده هستند.
در همین رابطه بخوانید: تصویر ناسا از درخشش پرشکوه یک ابرنواختر را ببینید
به‌گفته محققان دانشگاه کرنل (Cornell University) آمریکا، می‌توان طیف عناصر درون یک ابرنواختر را دید، اما ستاره‌شناسان هیچ طیفی مطابق با طیف ستاره ولف-رایه مشاهده نکردند. همین امر سبب شد تا آن‌ها مرگ خاموش یک ستاره بدون هیچ انفجاری را به‌عنوان یک فرضیه در نظر بگیرند و به مطالعه داده‌های ابرنواختری به نام SN 2019hgp بپردازند.
طیف ابرنواختر SN 2019hgp دارای نور تابشی درخشانی است که نشان‌دهنده وجود کربن، اکسیژن و نئون است اما هیدروژن یا هلیومی در آن وجود ندارد. این مسئله نشان می‌دهد این خطوط طیفی توسط عناصری که مستقیما متعلق به ابرنواختر هستند، ایجاد نشده‌اند و به یک سحابی که با سرعت بیش از ۱۵۰۰ کیلومتر بر ثانیه از ستاره اصلی دور می‌شود تعلق دارند.
به‌عبارت دیگر، قبل از وقوع انفجار ابرنواختری، ستاره مولد توسط یک سحابی غنی از کربن، نیتروژن و نئون احاطه شده بود؛ درحالی‌که عناصر سبک‌تر مانند هیدروژن و هلیوم وجود نداشتند. انبساط سحابی احتمالا توسط بادهای ستاره‌ای قوی رخ داده است. این فرضیه به خوبی با ساختار ستاره ولف-رایه تطابق دارد، اما محققان برای اثبات کامل فرضیه خود نیاز به مطالعه ابرنواخترها و ستاره‌های بیشتری دارند.