دانشمندان با شناسایی ناهمواری بازوهای بیرونی کهکشان راه شیری، به یافته‌های تازه‌ای درباره آن دست یافته‌اند که می‌تواند تصور همیشگی از شکل آن را تغییر دهد. یافته‌های جدید تلسکوپ فضایی هابل نشان می‌دهد که حداقل بخشی از بازوهای بیرونی این کهکشان ممکن است بزرگ‌تر و برآمده‌تر از چیزی باشند که تصور می‌شود. اکنون ناسا قصد دارد تا مشاهده‌های خود را روی بخش مرکزی کهکشان راه شیری متمرکز کند تا درک بهتری از نحوه شکل‌گیری و نقشه کهکشان راه شیری پیدا کرده و آن را اصلاح نماید.
در همین رابطه بخوانید: ترسیم دقیق‌ترین نقشه سه‌بعدی کهکشان راه شیری با ۲ میلیارد ستاره
انتظار می‌رود که تلسکوپ فضایی رومی نانسی گریس رومن (Nancy Grace Roman) ناسا بتواند با استفاده از نور فروسرخ برای دیدن غبار از کل صفحه کهکشان نقشه‌برداری کرده و شاید برای نخستین بار آن سوی کهکشان راه شیری را مشاهده کند. علاوه‌بر‌این رصدخانه ورا روبین (Vera Rubin) در شیلی نیز می‌تواند رصدهایی را از نقاط کم‌نور و دور پیش ببرد که وقتی با داده‌های تلسکوپ رومن همراه می‌شود، فاصله‌های بسیار دورتر را هم پوشش می‌دهد.
جاش پیک (Josh Peek)، اخترشناس موسسه علمی تلسکوپ فضایی (STScI) آمریکا، می‌گوید: «به‌احتمال زیاد قرص بیرونی کهکشان راه شیری، شبیه به کهکشان مسیه ۸۳ (فرفره جنوبی) با بازوهای کوتاه و چندتکه باشد.» او و همکارانش بر روی بازوی مارپیچی برساوش (Perseus) کهکشان راه شیری تمرکز کردند. داده‌های هابل پیچیدگی بیشتری را نسبت‌به تصور قبلی برای بازوی برساوش نشان می‌دهد. مشاهدات ابرهای غبارآلود حاکی از آن است که برخلاف مطالعات قبلی، ابرها در فاصله بازوی برساوش (تقریبا ۶ هزار سال نوری) قرار ندارند، بلکه به‌سوی فاصله تقریبا ۱۰ هزار سال نوری حرکت می‌کنند.