آبفشان‌های انسلادوس (Enceladus)، قمر یخی سیاره زحل، ممکن است مستقیما به اقیانوس زیر سطح این قمر متصل نباشند. دانشمندان در ابتدا تصور می‌کردند ستون‌هایی از بخار آب که توسط انسلادوس به فضا افشانده می‌شوند، از یک اقیانوس زیرسطحی عمیق سرچشمه می‌گیرند، اما شبیه‌سازی‌های جدید تفسیر دیگری ارائه می‌دهند؛ این آب ممکن است از حفره‌هایی مملو از یخ و آب در پوسته یخی این قمر خارج شود.
در همین رابطه بخوانید: قمر انسلادوس تمامی شرایط لازم برای میزبانی حیات فرازمینی را دارد
جیکوب بافو (Jacob Buffo)، دانشمند علوم سیاره‌ای کالج دارتموث (Dartmouth College) آمریکا، می‌گوید: «ممکن است شیارهایی که این آب را به سطح می‌رساند از تمام عمق پوسته عبور نکنند و ما را به اقیانوس زیرسطحی نرسانند و فقط به یکی از این حفره‌ها برسیم.»
پژوهشگران در ابتدا فکر می‌کردند این افشانه‌ها ریشه در سطح یخی انسلادوس دارند؛ جایی‌که اصطکاک ناشی از لرزه‌های صفحات یخی می‌تواند منجربه ذوب یخ و فرار آن به‌صورت بخار آب خالص در فضا شود. اما شواهد جمع‌آوری‌شده بعدی توسط فضاپیمای کاسینی (Cassini)، برنامه مشترک ناسا و آژانس فضایی اروپا، آن‌ها را متقاعد کرد که این آبفشان‌ها از میان شکستگی‌هایی درون پوسته عبور می‌کنند که ریشه آن‌ها به یک دریای شور زیرسطحی می‌رسد.
به‌گفته کالین میر (Colin Meyer)، فیزیکدان کالج دارتموث، از محکم‌ترین شواهد وجود اقیانوس زیرسطحی، مشاهده نمک‌ها در ترکیب این ستون‌های آب بود. فرضیه‌های پیشین نمی‌توانستند وجود این نمک‌ها را توضیح دهند و براساس آن‌ها، هرگونه نمکی در یخ ذوب‌شده باید در فرایند فرار آب به فضا، بر سطح قمر باقی می‌ماند. کالین میر و سایر همکارانش دریافتند که توده‌های یخ و آب می‌توانند به‌راحتی در پوسته انسلادوس ایجاد شوند و تمام محتویات خود از جمله نمک‌ها را به سطح و در نهایت فضا برسانند.
به‌گفته آن‌ها، این یافته‌ها به این معنی نیست که اقیانوسی زیر سطح انسلادوس وجود ندارد یا غیرقابل سکونت است. همچنین به‌عقیده امیلی مارتین (Emily Martin)، دانشمند سیاره‌ای موزه ملی هوافضای اسمیتزونین (Smithsonian) آمریکا، این نتایج به‌ویژه برای ماموریت‌های یافتن حیات در انسلادوس بسیار مهم هستند.