شرکت اروپایی آریاناسپیس (Arianespace) دوازدهمین محموله ماهواره‌های اینترنتی وانوب (OneWeb) شامل ۳۶ ماهواره را به‌وسیله ماهواره‌بر روسی سایوز-۲ (Soyuz-2) فضا فرستاد؛ امری که در راستای ارائه خدمات اینترنت ماهوارهای به سراسر جهان صورت می‌گیرد. آریاناسپیس این ماموریت را تحت توافق خود با روسیه برای انجام پرتاب‌های فضایی انجام داد و طی آن ماهواره‌های شرکت وانوب روز دوشنبه ۲۷دسامبر (۶دی) ساعت ۱۳:۱۰ به‌وقت گرینویچ از پایگاه فضایی بایکونور (Baikonur) در قزاقستان به مدار زمین منتقل شدند.
وانوب پیش‌ازاین ۳۵۸ ماهواره اینترنتی از پروژه جهانی خود را به فضا پرتاب کرده بود و با احتساب این ماموریت، تعداد ماهواره‌های وانوب به عدد ۳۹۴ رسید. این شرکت برنامه دارد در نهایت ۶۴۸ ماهواره اینترنتی را به فضا پرتاب کند. وانوب که در انگلستان و آمریکا شعبه دارد، در مارس۲۰۲۰ دچار ورشکستگی شد، اما مدتی بعد دولت انگلستان و شرکت هندی بهارتی گلوبال (Bharti Global Ltd) آن را به‌طور مشترک و با مبلغی معادل ۱ میلیارد دلار (هر کدام ۵۰۰ میلیون دلار) خریداری کردند.
شرکت اروپایی یوتلست (Eutelsat) نیز اعلام کرده است با بودجه‌ای معادل ۵۵۰ میلیون دلار، ۲۴ درصد سهام وانوب را خریداری می‌کند. یوتلست که اپراتور ناوگانی از ماهواره‌های مدار ژئو برای خدمات‌رسانی در حوزه پخش تلویزیونی است، با این اقدام قصد دارد راهبرد خود را در اتخاذ روش‌های معمول ارائه چنین خدماتی تغییر دهد؛ امری که با رشد محبوبیت شبکه‌هایی مانند نتفلیکس و کاهش توجه به خدمات ماهوارهای فعلی یوتلست صورت می‌گیرد.
ماهواره‌های وانوب با وزنی معادل ۱۴۷ کیلوگرم و عمر طراحی حداقل ۷ سال، ارتباطات مخابراتی را از مداری با ارتفاع ۱۲۰۰ کیلومتر به‌وسیله محموله مخابراتی باند Ku تامین خواهند کرد. کار ساخت ۱۰ ماهواره اول وانوب برعهده شرکت اروپایی ایرباس دیفنس اند اسپیس (Airbus Defence and Space) بود، اما ماهواره‌های بعدی را وانوب، خود، توسعه می‌دهد.
این شرکت که پیش‌تر با ارسال ۶ ماهواره به فضا قابلیت‌های سامانه خود را از طریق آزمایش‌های پخش ویدئویی HD به‌اثبات رسانده است، معمولا در هر ماموریت پرتاب ۳۵ تا ۴۰ ماهواره اینترنتی را در مدار قرار می‌دهد. پروژه اینترنت جهانی وانوب برنامه‌ای بزرگ است که به پروژه شرکت رقیب یعنی اسپیس‌ایکس (SpaceX) شباهت دارد. هر دو پروژه به‌دنبال برقراری اینترنت ماهوارهای جهانی از طریق برپایی منظومه‌های ماهوارهای هستند.
سایوز-۲ نسخه پیشرفته ماهواره‌بر سایوز است که آن را مرکز پراگرس راکت اسپیس (Progress Rocket Space Centre) و اداره طراحی خودکار شیمیایی (Chemical Automatics Design Bureau) هر دو متعلق به روسیه ساخته‌اند. ماهواره‌بر مذکور دارای چهار نسخه بوده که در این ماموریت از نسخه سایوز ۲.۱بی (Soyuz 2.1b) استفاده شد.
سایوز ۲.۱بی قادر به حمل ۸۲۰۰ کیلوگرم محموله به مدار لئو است. سایوز-۲ یک ماهواره‌بر دو مرحله‌ای سوخت مایع با طول کلی ۴۶.۳ متر بوده و قطر مراحل اول و دوم آن به‌ترتیب ۲.۹۵ متر و ۲.۶۶ متر است. همچنین یکی از مراحل فوقانی آن فرگات (Fregat) نام دارد که در این عملیات پرتاب از آن استفاده شد. این مرحله با ۱.۵ متر طول دارای قطری معادل ۳.۳۵ است.
این ماهواره‌بر با وزن ۳۱۲ تن اولین بار در سال ۲۰۰۴ به فضا پرتاب شد و با احتساب این عملیات تاکنون ۱۳۴ ماموریت را به‌انجام رسانده که ۷ مورد آن ناموفق بوده است. هر بار پرتاب سایوز-۲ برای آژانس فضایی روسیه موسوم به روسکاسموس (Roscosmos) بین ۳۵ تا ۴۸.۵ میلیون دلار و برای آریاناسپیس ۸۰ میلیون دلار هزینه دربردارد.