یافته‌های ناسا نشان می‌دهد بارانی که در روی زمین از جنس آب است، در سیاره‌های زحل، نپتون، مشتری و بسیاری سیاره‌های دیگر به‌شکل بارش الماس رخ می‌دهد! طوفان‌های شدید رعدوبرق زحل که بیشترین احتمال را برای وقوع چنین بارش ایجا می‌کند، می‌تواند سبب شکسته شدن مولکول‌های متان در اتمسفر شود. در نتیجه ضمن شکسته شدن متان، یک مولکول کربن و ۴ مولکول هیدروژن آزاد شده و به‌دلیل سنگینی کربن، این اتم به سطح سیاره سقوط می‌کند.
همچنین در لحظه سقوط و در اثر تراکم جو سیاره، مولکول‌های کربن به‌هم می‌پیوندند و صفحه‌های گرافیتی را به‌وجود آورده که درنهایت این صفحات به‌هم‌پیوسته، قطعات کوچک الماس را پدید می‌آورند؛ اما پس از رسیدن این قطعات الماس با قطری کمتر از یک میلی‌متر به عمق ۳۶ هزار کیلومتری، همه چیز تغییر می‌کند. دمای بالا هر چیزی را ذوب می‌کند و الماس‌ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند.
در سیاره زهره نیز اسید سولفوریک داغ از آسمان می‌بارد و آسمان سیاره زهره پر از ابرهای اسید سولفوریک است؛ اما این قطره‌ها هیچ‌گاه به سطح سیاره نمی‌رسند، زیرا حرارت ۴۸۰ درجه سلسیوس آن باعث می‌شود اسید سولفوریک مایع هرگز به سطح زهره برخورد نکند و در ارتفاع ۲۵ کیلومتری دوباره بخار شده و به گاز تبدیل شود.
در تایتان (Titan)، بزرگترین قمر زحل، هم متان یخ‌زده از آسمان می‌بارد و همانند زمین که چرخه آبی دارد، تایتان نیز دارای یک چرخه متانی است. در این قمر هر سال از فصل‌های مختلف تشکیل شده و باران متان دریاچه‌ها را پر می‌کند. پس از پر شدن دریاچه‌ها نیز متان مایع در فصل‌های دیگر به گاز تبدیل شده و دوباره چرخه بارش تکرار می‌شود. همچنین به‌علت دمای منفی ۱۷۹ درجه سانتی‌گراد، متان یا به‌صورت گاز و یا به‌صورت کوه‌های یخی روی تایتان دیده می‌شود. گفتنی است باران پلاسمایی در خورشید، باران هلیوم مایع روی سیاره مشتری و بسیاری از انواع باران‌های دیگر نیز در سیاره‌ها به‌وقوع می‌پیوندد.