نیروی هوایی ایالات متحده در نظر دارد مدل‌های حسگرهای مادون قرمز را تحت رویکردی جدید، برای نسل بعدی ماهوارههای هشدار موشکی خود توسعه دهد. مطابق این رویکرد، خریداران و پیمانکاران نظامی به‌طور مشترک در شبکه‌های ابری (Cloud Network) مجازی فعالیت می‌کند. براین‌اساس، هر قطعه‌ای از تجهیزات به‌عنوان یک مدل دیجیتالی وجود داشته و پس از اتمام طراحی، اطلاعات دیجیتالی برای کل عمر یک سامانه، از توسعه تا تولید و ارتقای نهایی، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
گفتنی است شبکه ابری به شبکه رایانه‌ای اطلاق می‌شود که در زیرساخت رایانش ابری (Cloud Computing) وجود دارد یا بخشی از آن است. این فناوری یک شبکه رایانه‌ای است که اتصال شبکه میان برنامه، خدمات و راهکارهای مبتنی‌بر ابر یا دارای قابلیت ابر را فراهم می‌کند.
روند کار دیجیتالی که با عنوان مهندسی دیجیتال نیز شناخته می‌شود، در بسیاری از صنایع کاربرد دارد، اما برای نهادهای تامین‌کننده تجهیزات پنتاگون که تاکنون برنامه‌ها را در محیط‌های دیجیتالی مدیریت نکرده‌اند، ناآشناست. در چنین فضای کاری اطلاعات بیشتری به‌صورت آشکار و به‌شکلی که آسان‌تر قابل ارزیابی باشد، به‌اشتراک گذاشته می‌شود. در ساخت این حسگرها بسیاری از آزمایش‌ها در یک محیط دیجیتالی انجام می‌گیرد که به مهندسان این امکان را می‌دهد تا تمام ماموریت از طراحی تا پرتاب و همچنین بررسی پشتیبانی‌های مورد نیاز پس از استقرار حسگر در مدار، برای آن‌ها قابل تجسم و ارزیابی شود.
حسگرهای مذکور روی ماهوارههای Next-Gen OPIR (سرواژه Next-Generation Overhead Persistent Infrared) تعبیه می‌شوند و نیروی هوایی برای این منظور با شرکت‌های آمریکایی RI&S (سرواژه Raytheon Intelligence and Space) و میلنیوم اسپیس (Millennium Space Systems) توافق کرده است. به‌گفته پاول مایر (Paul Meyer)، از مدیران RI&S، رویکرد مهندسی دیجیتال آن‌ها شامل شبیه‌سازی سناریوی ماموریت است که با مدل‌سازی مجموعه کاملی از قابلیت‌های مدنظر، نحوه عملکرد حسگر را در فضا قابل پیش‌بینی می‌کند.
