با توجه به سطح فناوری کنونی انسان، ۱۸ هزار سال طول می‌کشد تا فضاپیمای معمولی بتواند به نزدیک‌ترین ستاره نسبت به زمین برسد. اما محاسبات نشان می‌دهد یک فضاپیمای نانو که از تراشه‌های سیلیکونی ساخته شده است و با یک پنجم سرعت نور حرکت می‌کند، مدت زمان این سفر را به ۲۰ سال کاهش می‌دهد.
مشکل اصلی آنجاست که چنین فضاپیمایی نمی‌تواند از اشعه‌های قدرتمند و تغییرات شدید دما در اعماق فضا در امان بماند. بنابراین محققان ناسا و بنیاد علم و فناوری پیشرفته درکره (KAIST) مشغول خلق روشی هستند تا به این تراشه قابلیت ترمیم خود هنگام پرواز را اضافه کنند.فضاپم
در حال حاضر سه روش برای به حداکثر رساندن احتمال بقای تراشه در یک سفر بین ستاره‌ای وجود دارد؛ ساده‌ترین راه اضافه کردن ماده‌ای به سطح تراشه برای محافظت است اما ممکن است در این روش تراشه سنگین شود و دیگر کوچک و سبک نخواهد بود. از سوی دیگر فضانوردان می‌توانند فضاپیمایی بسازند که در برابر اشعه‌های فضایی مقاوم است اما این روش هم محدودیت‌هایی در سفر ایجاد می‌کند.
سومین روش تمرکز روی طراحی مداری هوشمند نسبت به پرتاب اشعه‌های فضایی است که دانشمندان آن را ترانزیسیتورهای FinFET می‌نامند. در این مدارها دروازه‌ای در سیم‌های نانو ایجاد می‌شود و جریان الکتریسیته را در سیم‌ها کنترل می‌کند. همچنین پدهایی در کنار دروازه قرار گرفته‌اند که جریان را به دروازه کنترل می‌کنند. این بخش طی ۱۰ ثانیه ۹۰۰ درجه سانتی‌گراد گرم می‌شود. چنین دمایی مشکل اختلال در عملکرد را که ناشی از پرتاب اشعه‌ها و موانع دیگر است حل می‌کند.
این سیستم گرمایشی که برای قابلیت خود ترمیمی در تراشه‌های سیلیکونی به کار می‌رود، در سه بخش مهم این فضاپیما یعنی میکروپردازشگر، حافظه درام و یک فلش مموری آزمایش شد. در این آزمایش‌ها سیستم قابلیت کارکرد خود را تاپایان عمر دستگاه حفظ کرد و توانست از تاثیرات مخرب اشعه‌ها خود را حفظ کند.
فلش مموری توانست خود را ۱۰ هزار مرتبه تعمیر کند و بخش‌های حافظه درام و میکروپردازشگرها تعداد دفعات خود ترمیمی به رقم خارق‌العاده ۱۰ به توان ۱۲ مرتبه رسید.
