آپولو 17 روز 11 دسامبر سال 1972 از مرکز فضایی کندی در فلوریدا به همراه سه سرنشین به فضا پرتاب شد. این سفینه پس از ۱۲ روز به همراه بخشی از خاک سطح ماه به زمین بازگشت. آپولو ۱۷ نقطه اوج برنامه گسترده‌ای بود که از سال ۱۹۶۳ میلادی و پس از موفقیت برنامه عطارد شروع شد. پس از جنگ جهانی دوم ایالات‌متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی درگیر مسابقه تسلیحاتی شدیدی برای دستیابی به فناوری‌های برتر نظامی شده بودند که نتیجه آن توسعه تکنولوژی موشک‌های دوربُرد برای هدف قرار دادن خاک یکدیگر بود، پس از موفقیت در این زمینه گام بعدی ترک زمین و رفتن به فضا بود، قرار دادن اسلحه‌ای پیشرفته در آخرین مدار زمین یعنی در نزدیکی ماه بزرگ‌ترین آرزوی هر دو ابرقدرت بود.
فضا به جولانگاهی برای به رخ کشیدن تکنولوژی‌های موشکی برتر هر دو کشور تبدیل شده بود و آنها سرمایه زیادی را برای مورد آزمایش قرار دادن انسان در فضا صرف می‌کردند. در واقع تکنولوژی موشک‌های شیمیایی در آن زمان به حداکثر پیشرفت خود رسید و پس از آن تاکنون تغییر زیادی را در خود ندیده است. کاخ سفید در سال ۱۹۷۰ اعلام کرد که برخی پروژه‌‌های هوایی را لغو می‌کند. کاخ سفید قصد داشت ماموریت‌های بعد از آپولو ۱۵ را کاملا لغو کند اما در نهایت ناسا موفق شد دو ماموریت باقی مانده را نیز با موفقیت انجام دهد. هریسون اسمیت که برای سفر با آپولو ۱۸ آموزش داده شده بود با فشار جامعه دانشمندان برای فرستادن یکی از آنها به ماه، به ماموریت آپولو ۱۷ انتقال داده شد سرانجام در ۱۴ دسامبر سال ۱۹۷۲ یوجین سرنان آخرین انسانی بود که بر سطح ماه قدم زد. این بخشی از سخنان او روی کره ماه است: «باب، این جین است، من روی ماه هستم و آخرین قدم انسان را از سطح ماه به طرف خانه برمی‌دارم. تا مدتی کسی به اینجا نخواهد آمد، اما ما معتقدیم این زمان طولانی نخواهد بود. من باور دارم تاریخ چالش‌های امروز آمریکا را به‌عنوان تغییردهنده سرنوشت فردای انسان ثبت خواهد کرد و همان‌طور که ماه را از دهانه تانوروس ترک می‌کنم، به خواست خدا، با پیام صلح و امید برای تمام بشریت به سمت شما باز خواهم گشت. دست خدا به همراه خدمه آپولو ۱۷.» این یازدهمین ماموریت آپولو و ششمین و آخرین سفر انسان به کره ماه بود.