امیرحسین مجیدیان: هیچ کلمه‌ای جز واژه‌ی «جنجالی‌ترین» نمی‌تواند شرح حال پروژهی «مارس وان» را برای سفر به مریخ توصیف کند. از همان روزهای اولی که «باس لنسدورپ»، مدیر و موسس وان، ایده‌ی سفر یک‌سویه به مریخ را در بهار 1391 مطرح کرد، جنجال‌ها آغاز شد. باس لنسدورپ هلندی که تجربهی محدودی در حوزهی صنعت و هوافضا داشت، به همراه تیم کوچکی از متخصصان با اعلام فراخوان جذب مهاجر ابدی به مریخ و انتخاب چند مرحله‌ای دواطلبان، موج خبری عظیمی به راه انداخت.
«باس لنسدورپ»
ایده‌ی او پیشبرد اولیهی طرح با کسب پول جمعی و سپس کسب درآمد از فروش حق پخش زندگی و ماموریت‌های این داوطلبان سفر یک‌سویه و ابدی به مریخ بود. این مورد، خود باعث سوتفاهمهای بسیاری شد تا آن‌جا که باس لنسدورپ توضیح داد که هیچ کس نمی‌تواند فضانوردان را مجبور کند زیر نظر دوربین‌هایی که حق پخش آن‌ها فروخته شده است، زندگی کنند و صرفا حق پخش تصاویری فروخته می‌شود که آن‌ها به صورت روزمره از روی سیارهی سرخ گزارش می‌گیرند و برای مخاطبان زمینی ارسال می‌کنند.
فروش حق پخش زندگی
تا پیش از این توضیحات، بسیاری، فروش حق پخش این پروژه را به شخصیت «برادر بزرگ» در رمان «1984» نوشته‌ی «جورج اورول» تشبیه می‌کردند که ناظر بر تمام حالات زندگی مردم بود. با تمام این‌ها، فرآیند جذب سرمایه برای مارس وان به سمتی پیش می‌رود که این مجموعه بتواند با فروش حق پخش، حتی در مرحله‌ی گزینش نهایی داوطلبان به شبکههای تلویزیونی، سرمایه‌ی لازم برای ارسال فضاپیمایی با چهار سرنشین به سیارهی سرخ را فراهم کند. سرمایه‌ی لازم البته محدود به ارسال فضاپیمای سرنشین‌دار نمی‌شود و پیش از آن باید شرایط لازم در مریخ با ارسال محموله‌های بی‌سرنشین آغاز شود و بعد از آن هم قرار است آذوقه و مایحتاج لازم تا زمان خودکفایی برای این افراد مهاجر به مریخ ارسال شود.
رمان «1984» نوشته‌ی «جورج اورول»
گزینش نهایی داوطلبان
همچنین قرار است طبق اعلام مارس وان، هر دوسال یک‌بار مجموعهی جدیدی از افراد عازم این سیاره شوند تا رفته‌رفته در گروه‌های چهار نفره، کلونی انسان‌ها در این سیاره شکا بگیررد. گرچه به ظاهر، ارائه این طرح در سال 2012 (1391) به اندازه‌ی طرح ایلان ماسک در چهار سال بعد از آن (2016) جاه‌طلبانه نیست، ولی بیان موضوع یک‌سویه مریخ آن هم از سوی یک نهاد خصوصی بی‌سابقه،سیل عظیمی از انتقادات را علیه این طرح به راه انداخت.