«می جمیسون» (Mae Jemison) پزشکی آفریقایی/آمریکایی است که وقتی در 1992 (1371) با شاتل «اندیور» به مدار زمین سفر کرد، عنوان نخستین زن سیاهپوست فضانورد را از آن خود کرد. این روزها یکی از کسانی است که پشت موسسهی «فضاپیمای صد ساله» قرار دارد و که هدف رساندن پای بشر به سیارات دیگر را دنبال میکند. او نظرات بسیار مشخصی دربارهی اشتباهاتی دارد که هالیوود در فیلمهای علمی-تخیلی فضایی خود مرتکب میشود، دارد.
او می گوید:« وقتی که شما خودتان را سرگرم چیزهایی میکنید که از نظر فیزیکی ممکن نیست رخ دهند. منظورم چیزهای خیلی تخیلی مانند ماشینی برای حرکت با سرعت بالاتر از نور نیست، بلکه چیزهای منطقیتری است که تا به حال کسی وقت نگذاشته تا روی آنهافکر کند. مانند سوراخ شدن لباس یک فضانورد روی سیاره سرخ یا وقتی که چیزی درون یک سفینهی فضایی به مشکل برخورد میکند. طبیعتا در این شرایط، کار منطقی این نیست که از روی عصبانیت روی همهی کنترلها بکوبید. قطعا در چنین شرایطی بیشتر از آن که بخواهم به کنترلهایی که ممکن است مرا نجات دهند، آسیبی بزنم، سرم را به دیوار بکوبم.»
جمیسون اشاره دارد: « من میخواستم ضمن حفظ فراز و نشیبهای درام داستان مجموعه تلویزیونی مریخ، همه چیز از مشخصات ماموریت تا فعالیتهای فیزیولوژیک سرنشینان در آن، واقعی باشند. این که منطقا در شرایط خاص چه رخ خواهد داد؟ کاری که دستکم بیننده با یددن آن به ما نخندد و نگوید مسخره است.
این فضانورد برجسته همچنین تاکید دارد که: « وقتی هنرپیشهها نقش فضانوردان را بزای میکنند، خیلی وقتها در ایفای نقش خود زیادهروی و اغراق به خرج میدهند. فضانوردها پر انرژی و با انگیزهاند، اما دیوانه نیستند. آنها پرشور و در عین حال منطقیاند. یادگرفتهاند که چطور در شرایط حساس تصمیمات درست و منطبق با شرایط را بگیرند.»
