فضاپیمای سرنشیندار ایرانی به شکل مخروط – استوانه – بلانت طراحی خواهد شد تا یک قدم بزرگ در طراحی و ساخت فضاپیمایی که امکان بازگشت از مدار و تحمل فشارهای شدید فاز بازگشت به جو را داشته باشد، برداشته شود.اجرای این پروژه در واقع براساس برنامهریزیهای صورت گرفته در نقشه جامع علمی کشور و سند چشم انداز بیست ساله، از مدتها پیش پیگیری شده و حالا از مرحله طراحی مفهومی پروژه عبور کرده و کار، در حال حرکت به سمت طراحی واقعی است.به طور کلی اهداف این پروژه را به غیر از جنبههای اثبات و توسعۀ فناوریهای استفاده شده، میتوان از جنبههای علمی و اکتشافی و همچنین جنبههای برنامهای مورد توجه قرار داد. بررسی بیوزنی بر عملکرد ردههای سلولی تحت شرایط جاذبه پایین از مهمترین اهداف علمی و اکتشافی فضاپیمای سرنشیندار ایرانی است.نسل جدید فضاپیمای سرنشین دار ایرانی، فضاپیمایی علمی – پژوهشی است که به منظور توسعه فناوری و کسب دانش فنی و با در نظر گرفتن ملاحظات مربوط به فضانورد در ارتفاع 175 کیلومتری سطح زمین و بازگشت سالم آن، طراحی، ساخت، آزمایش، مونتاژ، یکپارچه و پرتاب خواهد شد.