«کهکشان آندرومدا» (Andromeda Galaxy) که با نام‌های «امراه المسلسله» یا کهکشان «زن به زنجیر کشده شده» هم نامیده میشود، کهکشانی مارپیچی واقع در صورت فلکی آندرومدا است که حدود دو میلیون و پانصد هزار سال نوری از کهکشان راه شیری فاصله دارد. این کهکشان نزدیکترین کهکشان مارپیچی به کهکشان ماست که با قطر حدود 200 هزرا سال نوری و ضخامت هزار سال نوری، حتی در شرایط رصدی متوسط هم می‌توان آن را همچون ابری مه‌آلود از گاز و غبار دید.
با این که آندرومدا نزدیکتریم کهکشان مارپیچی به کهکشان ماست ولی نزدیکترین کهکشان ما نیست. آندرومدا بزرگترین کهکشان از دسته کهکشان «گروه محلی» است که شامل راه شیری، آندرومدا، «کهکشان سه سو» (مثلثی) و بیش از بیست کهکشان کوچک‌تر میشود. با وجود این، این کهکشان هنوز دورافتاده‌ترین ساختار کیهانی است که می‌توان آن را با چشم غیر مسلح تماشا کرد.
نخستین رصد ثبت شده از کهکشان آندرومدا، در قرن چهارم هجری خورشیدی به وسیله‌ی اخترشناس ایرانی عبدالرحمان صوفی انجام شد که از آن به عنوان «ابر کوچک» نام برد. اولین توصیف این جرم بر پایه‌ی رصد تلسکوپی، به دست اخترشناس آلمانی، «سیمون ماریوس» در سال 1612 (991) انجام شد. «شارل مسیه» هم در سال 1764 (1143) این جرم را در فهرست خود با نام «M31» دسته‌بندی کرد.
اولین تصویربرداری از آندرومدا در سال 1887 (1276) در رصدخانه‌ای خصوصی در ساسکس انگلستان به دست «ایزاک رابرتز» انجام شد. او توانست با کمک گرفتن از نوردهی طولانی مدت، ساختار مارپیچی کهکشان را برای نخسیتن بار به تصویر بکشد. اما در آن دوران، اندرومدا هنوز به عنوان یک سحابی درون کهکشان راه شیری شناخته می‌شد. در نهاست، رصدهای «ادوین هابل» در سال 1925 (1304) بود که توانست آندرومدا را به عنوان یک کهکشان مجزا در فاصله‌ای دور از کهکشان راه شیری معرفی کند.
آندرومدا به سبب نزدیکی‌اش به ما، از هرکهکشان دیگری در عالم بیشتر بررسی شده است، چون به ما امکان می‌دهد همه‌ی ویژگی‌های کهکشان خودمان را که به سبب وجود غبار میان ستاره‌ای نمی‌بینیم، در آن بررسی کنیم. برخی از این ویژگی‌ها شامل ساختار مارپیچی، خوشه‌های کروی و باز ستاره‌ای، محیط میان ستاره‌ای، سحابی سیاره‌ای، بقایای انفجارهای ابرنواختری و هسته‌ی کهکشان هستند.