طبق مطالعه‌ی اخیر محققان دانشگاه ماساچوست (MIT)، مجموعه‌ای از ماهواره‌های کوچک با اندازه‌ی جعبه کفش می‌توانند انرژی بازتاب شده از زمین را با دقت دو برابر نسبت به ماهواره‌های بزرگ و منفرد تخمین بزنند. اگر نتایج این تحقیق درست باشد، باید پرتاب ساده‌تر ماهواره‌های کوچک و هزینه‌ی کمتر ساخت تعداد زیادی ماهواره‌ی کوچک نسبت به یک ماهواره‌ی بزرگ را هم به مزایای این طرح اضافه کرد.
این محققان با سرپرستی سریجا ناگ (Sreeja Nag)، عملکرد یک ماهواره‌ی بزرگ با 9 سنسور را با مجموعه‌های 3 تا 8 عددی از ماهواره‌های کوچک تک‌سنسوری مقایسه کردند و میزان بازتاب نور و گرمای سطح زمین را که توسط هر ماهواره اندازه‌گیری شد محاسبه نمودند.
نتیجه‌ی تحقیقات نشان داد که مجموعه‌های دارای 4 ماهواره یا بیشتر می‌توانند یک نقطه از زمین را از زوایای مختلف تحت نظر بگیرند و میزان کلی بازتاب آن نقطه را با خطایی در حدود نصف خطای ماهواره‌های منفردی که اکنون در حال فعالیت هستند اندازه‌گیری کنند. ناگ اعتقاد دارد این بهبود دقت می‌تواند باعث پیشرفت مشاهدات اقلیمی دانشمندان شود.
وی افزود: «میزان کل انرژی بازتابی یکی از موضوعاتیست که عدم قطعیت فراوانی در آن وجود دارد؛ چرا که تابعی پیچیده از عوامل مختلف می‌باشد. مثل اینکه شما در کجای زمین قرار دارید و عملیات اندازه‌گیری را در چه فصلی از سال و چه زمانی از روز انجام می‌دهید. بنابراین اطمینان حاصل کردن از میزان گرمایی که زمین را ترک می‌کند کار دشواریست.» ناگ می‌گوید: «اگر بتوانیم میزان بازتاب سطوح مختلف مثل کوه‌ها و تپه‌ها را مرتبا و با دقت بیشتر در سراسر جهان تخمین بزنیم حداقل بخشی از پازل تغییرات اقلیمی را به کمک مجموعه ماهواره‌های کوچک حل خواهیم کرد».
نکته‌ای که ناگ در مورد اندازه‌گیری‌ها روی آن تاکید دارد انجام آن از زوایای مختلف می‌باشد، چرا که میزان بازتاب در همه‌ی جهت‌ها یکسان نیست و اندازه‌گیری تنها از یک زاویه می‌تواند باعث کمتر یا بیشتر تخمین زدن مقدار مورد نظر شود.
امروزه، ماهواره‌هایی که میزان انرژی بازتابی زمین را اندازه می‌گیرند عموما از الگوی نصب چند دوربین بر روی یک ماهواره استفاده می‌کنند. برای مثال می‌توان به 9 دوربین نصب شده بر روی ماهواره‌ی Terra متعلق به ناسا اشاره کرد. البته دوربین‌های قابل نصب بر روی ماهواره‌های کوچک نسبت به این دوربین‌ها ضعیفترند اما با تعداد بیشتر خود و تصویربرداری از زوایای مختلف این ضعف را جبران می‌کنند. در نهایت می‌توان به ریسک کمتر استفاده از مجموعه ماهواره‌های کوچک اشاره کرد. اگر یک یا دو عدد از این ماهواره‌ها از بین برود، به سرعت می‌توان بدون لطمه وارد شدن به برنامه‌ی کلی آنها را جایگزین کرد اما از بین رفتن ماهواره‌ی منفرد باعث از بین رفتن کل برنامه خواهد شد.
