ناسا در نظر دارد با گذر از بخش‌های رادیویی و بخش‌های مایکروویو از طیف الکترومغناطیسی به سمت استفاده از بخش‌های نزدیک به مادون‌قرمز و در قلمرو فوتون‌های نوری برود.
رويکرد رايج براي برقراري ارتباط بين ماهواره‌ها و ایستگاه‌های زمینی از طریق شبکه‌های ارتباطی جهانی است که در حال حاضر بر ارتباطات مبتنی بر فرکانس رادیویی (RF) متکی است.در طول سال‌های متمادی، این شبکه¬های جهانی که متشکل از ایستگاه‌های زمینی و ماهواره‌ها هستند، خدمات ارتباطاتی را به میزان زیادی بهبود بخشیده‌اند؛ اما در ماموریت‌های ارتباطاتی آتی انتظار می رود که نرخ داده بالاتر و سریع‌تر باشد.علاوه بر این، نیازمندی‌های ارتباطاتی ماموریت‌های فعلی گاهی ممکن است بیش از توانمندی‌های شبکه‌های ارتباطاتی فعلی باشند؛ ناسا در کنار ارتقا و تجهیز کامل‌تر شبکه فعلی، تحقیقاتی برای یافتن روش‌هایی موثرتر و با قابلیت‌های بیشتر نیز انجام می‌دهد.
یکی از ایده‌های ناسا گذر از بخش‌های رادیویی و بخش‌های مایکروویو از طیف الکترومغناطیسی و رفتن به سمت استفاده از بخش‌های نزدیک به مادون‌قرمز و در قلمرو فوتون‌های نوری است.فوتون‌های نور بسته‌های کوچکی از امواج الکترومغناطیسی هستند و هنگامی که تعداد زیادی از آنها به طور همزمان و همراه با هم منتقل شوند، پرتویی به نام پرتوی لیزر را تشکیل می‌دهند.ناسا در حال آغاز عصری جدید در ارتباطات فضایی با استفاده از لیزر است که با ماموریت اثبات فناوری ارتباطات لیزری شروع می‌شود.
ماموریت LCD توانایی رمزگذاری اطلاعات بر روی یک پرتوی نور لیزر را ایجاد می‌کند و در صورت موفقیت، فرم جدیدی از ارتباطات از فضا یعنی «ارتباطات اپتیکی» را تحقق می‌بخشد.عبارت «ارتباطات اپتیکی» به مفهوم استفاده از نور به عنوان وسیله‌ای برای انتقال داده می‌باشد.هدف اصلیِ ماموریت LCD، استفاده از لیزر مادون قرمز با قابلیت اطمینان بالاست، مشابه آنچه که برای آوردن اطلاعات با سرعت بالا به وسیله کابل فیبر نوری به محل کار و خانه‌ها به کار می رود.ماموریت LCD توانایی انتقال داده با سرعت ۶۲۲ مگابیت بر ثانیه را دارد.
