دانشمندان طی تحقیقی مدعی شدند ممکن است در قلب کهکشان راه‌شیری هسته‌ای از ماده تاریک متشکل از ذراتی فرضی به‌نام «دارکینوس» (darkinos) وجود داشته باشد. کهکشان راه‌شیری با جرم عظیمی در مرکز خود کنار هم نگه داشته شده که معادل ۴ میلیون برابر جرم خورشید بوده و منطقی‌ترین توجیه برای آن، وجود جرم عظیمی به‌نام کمان ای* (*Sagittarius A) است که نمی‌تواند با چشم دیده شود.
اولین تردیدها درباره این نظریه هفت سال پیش مطرح شد؛ زمانی که یک ابر گازی به‌نام G2 باید در هنگام عبور از مقابل این سیاه‌چاله متلاشی می‌شد، اما چنین اتفاقی نیفتاد. حال گروهی از محققان ماهیت کمان ای* را زیر سوال برده‌اند. دانشمندان مرکز بین‌المللی اخترفیزیک نسبیتی (International Center for Relativistic Astrophysics) ایتالیا یک مدل شبیه‌سازی را ارائه داده‌اند که در آن سیاه‌چاله مرکز کهکشان با توده‌ای از ماده تاریک عوض شده و خصوصیات این ماده مرموز می‌تواند بهتر از مدل سیاه‌چاله پاسخ پرسش‌ها را بدهد.
ماده تاریک مدنظر این پژوهشگران از «دارکینوس» تشکیل شده است؛ نوعی ذرات فوق سبک خنثی که به گروه «فرمیون‌ها» (fermions) تعلق دارند. یکی از ویژگی‌های اصلی فرمیون‌ها این است که هیچ دو ذره‌ای نمی‌تواند در یک زمان و فضا وضعیت کوانتومی مشابهی داشته باشد؛ درنتیجه، میزان تراکم آن‌ها محدود می‌شود. پس هسته این توده تلاطم بسیار کمتری نسبت به سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم داشته و برای همین به ابر G2 اجازه عبور داده است.
افزون‌براین، محققان دریافته‌اند که اگر جرم دارکینوس حدود ۵۶ کیلو-الکترون‌ولت باشد، شبیه‌سازی دانشمندان حرکت خوشه‌ای از ستارگان نزدیک آن منطقه به‌نام «ستارگان-اس» (S-stars) و خمیدگی هاله بیرونی کهکشان راه‌شیری را به‌درستی پیش‌بینی کرده است. بااین‌وجود ایده سیاه‌چاله همچنان دارای بیشترین احتمال است، زیرا مسائل فیزیکی را به روش مناسب‌تری توضیح می‌دهد.