محققان طی مطالعه‌ای اعلام کردند می‌توان بارش‌هایی از آوارهای موجود در مسیر دنباله‌دارهایی را که از نزدیک زمین عبور می‌کنند، شناسایی کرد که هر چهار هزار سال ممکن است موجب بارش‌های شهابی در زمین شوند. پیتر جنیسکنز (Peter Jenniskens)، نویسنده اصلی این مطالعه از موسسه ستی (SETI) آمریکا، می‌گوید: «شناسایی این بارش‌ها باعث ایجاد آگاهی موقعیتی برای دنباله‌دارهای خطرناکی می‌شود که آخرین عبور نزدیک آن‌ها از زمین حدود ۲ هزار سال قبل از میلاد رخ داده است. قابل ذکر است تا همین اواخر ما فقط می‌دانستیم که پنج دنباله‌دار عامل یکی از بارش‌های شهابی است، اما اکنون ۹ مورد دیگر را شناسایی کرده‌ایم و شاید تا ۱۵ مورد نیز پیش برویم.»
تجزیه‌وتحلیل داده‌ها نشان داد بارش‌های شهابی حاصل از دنباله‌دارهای با مسافت طولانی می‌تواند روزهای زیادی ادامه داشته باشد و به‌گفته جنیسکنز این یعنی دنباله‌دارهای مذکور در گذشته و درحالی‌که مدار آن‌ها به‌تدریج با گذشت زمان تغییر می‌کرده است، بارها به منظومه شمسی بازگشته‌اند. طبق داده‌ها همچنین پراکنده‌ترین بارش‌های شهابی بیشترین میزان از شهاب‌های کوچک را دربردارد و احتمالا قدیمی‌ترین بارش‌ها هستند؛ چنین امری می‌تواند به‌این‌معنی باشد که شهاب‌های بزرگتر با گذشت زمان به شهاب‌های کوچکتر تقسیم می‌شوند. جنیسکنز درنهایت اظهار می‌کند: «در آینده با مشاهدات بیشتر ممکن است بتوان بارش‌های کم‌نورتر را شناسایی کرده و مدار دنباله‌دارهای مولد را در مدارهای با مسافت طولانی‌تر نیز ردیابی کرد.»
