فضاپیمای اسیریس-رکس (OSIRIS-REx) ناسا که از سال ۲۰۱۸ تاکنون سیارک بنو (Bennu) را تحت بررسی داشته، به‌تازگی سفر حدودا ۲ میلیارد کیلومتری خود به‌سوی زمین را آغاز کرده است و در سپتامبر۲۰۲۳ کپسول نمونه‌ها را به زمین می‌رساند. این فضاپیما کپسول نمونه را در اتمسفر زمین رها می‌کند تا با چتر نجات در بیابان‌های ایالات متحده فرود آید؛ اما خود فضاپیما فرود نخواهد آمد و در مدار باقی می‌ماند. درواقع اسیریس-رکس برای بازگشت سالم به زمین نیاز به انجام چند مانور دارد. تیم تحقیقاتی ناسا قبل از رسیدن اسیریس-رکس به زمین، فضاپیمای مذکور را در مدار داخلی زهره به‌دور خورشید قرار می‌دهد و پس از دوبار گردش در این مدار، آن را به‌سمت زمین هدایت کرده تا نمونه‌ها را در اتمسفر زمین رها کند.
این فضاپیما قرار بود ۶۰ گرم از سنگ و خاک بنو را جمع‌آوری کند، اما توانست نمونه‌ای کپسول بیشتر از آن چیزی که انتظار می‌رفت پر شد. فضاپیمای مذکور در سپتامبر۲۰۱۶ توسط حامل فضایی اطلس ۵ (Atlas V) به فضا پرتاب شد و در دسامبر۲۰۱۸ به مجاورت بنو رسید؛ سپس برای چندین ماه مشغول بررسی سیارک یادشده به‌منظور انتخاب یک مکان مناسب برای فرود و جمع‌آوری نمونه بود. سرانجام در دسامبر۲۰۱۹ ناسا اعلام کرد منطقه مورد نظر برای فرود را مشخص کرده است؛ مکانی که از آن با نام نایتینگیل (Nightingale) یاد می‌شود.
سیاک کربنی بنو یکی از سیارک‌های آپولو است و کشف آن در ۱۱سپتامبر۱۹۹۹ توسط پروژه لینیر (LINEAR) که مربوط به بررسی سیارک‌های نزدیک به زمین است، صورت گرفت. این سیارک دارای قطر متوسط حدود ۴۹۲ متر بوده و به‌صورت گسترده با رصدخانه آرسیبو (Arecibo Observatory) در کشور پورتوریکو و رصدخانه‌های سیاره‌ای و مرکز شبکه فضای دوردست گلداستون (Goldstone Deep Space Communications Complex) در ایالت کالیفرنیای آمریکا رصد می‌شود.
بنو جزو سیاک‌های نزدیک به زمین و از جمله سیارک‌های قدیمی محسوب می‌شود؛ به‌طوری‌که دانشمندان محاسبه کرده‌اند بیش از ۴.۵ میلیارد سال پیش یعنی در ۱۰ میلیون سال اول تاریخ منظومه شمسی شکل گرفته است. از‌این‌رو تجزیه‌و‌تحلیل نمونه‌های آن می‌تواند به کسب اطلاعات درباره نحوه شکل‌گیری منظومه شمسی کمک کند.